ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΣΠΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ;

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ*

Η δέσμευση για την ανατροπή των μνημονίων και ο πολιτικός στόχος της κυβέρνησης της Αριστεράς, αποτελούν βασικά «ταυτοτικά» σημεία του ΣΥΡΙΖΑ. Στηρίζουν την ενότητα μέσα στις γραμμές του, αλλά –και κυρίως- στηρίζουν τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με το ευρύτερο εργατικό-λαϊκό ρεύμα που εκπροσωπεί.

Όποια από­πει­ρα να τε­θούν σε αμ­φι­σβή­τη­ση αυτά τα στοι­χεία, κα­τα­λή­γει ανα­πό­φευ­κτα να θέτει σε ερω­τη­μα­τι­κό την ενό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­τα­λή­γει να προ­κα­λεί ρωγ­μές στη σχέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τον κόσμο.

Στην προ­συ­νε­δρια­κή συ­ζή­τη­ση επι­χει­ρή­θη­κε να απο­δο­θεί η κα­τη­γο­ρία περί δια­σπα­στι­κής τα­κτι­κής στα στε­λέ­χη της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας. Υπο­γραμ­μί­ζω ότι κα­νείς από εμάς και ποτέ, δεν αμ­φι­σβή­τη­σε αυτές τις επι­λο­γές. Αντί­θε­τα, η Α.Π. έχει συ­γκε­ντρώ­σει όλες τις δυ­νά­μεις της στην προ­σπά­θεια να ενι­σχυ­θούν αυτά τα στοι­χεία και να υπη­ρε­τη­θούν με συ­νέ­πεια μέσα στην «εφ’ όλης της ύλης» πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση.

Όμως έχου­με ήδη κρού­σμα­τα τέ­τοιας αμ­φι­σβή­τη­σης από φωνές που προ­έρ­χο­νται από την κομ­μα­τι­κή πλειο­ψη­φία.

Πρό­σφα­τα ο βου­λευ­τής Π. Τα­τσό­που­λος δή­λω­σε ότι θε­ω­ρεί ως πι­θα­νούς κυ­βερ­νη­τι­κούς συμ­μά­χους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τη ΔΗΜΑΡ, τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες γε­νι­κώς, ακόμα και μιαν κά­ποια «πα­τριω­τι­κή Δεξιά»! Το σχήμα που προ­τεί­νει ο Π. Τα­τσό­που­λος είναι μια μορφή κυ­βέρ­νη­σης Εθνι­κής Ενό­τη­τας, που εξαι­ρεί από τις γραμ­μές της, με σα­φή­νεια, μόνον τις δυ­νά­μεις των νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής.

Ο θό­ρυ­βος, που φυ­σιο­λο­γι­κά ξε­ση­κώ­θη­κε, ξε­πε­ρά­στη­κε με την ανα­κοί­νω­ση του Γρα­φεί­ου Τύπου, ότι αυτά απο­τε­λούν «προ­σω­πι­κές από­ψεις» του Π. Τα­τσό­που­λου.

Είναι όμως έτσι;

Προ­σφά­τως, κε­ντρι­κό κομ­μα­τι­κό στέ­λε­χος, μέλος της Γραμ­μα­τεί­ας της ΚΕ, μι­λώ­ντας από τη­λε­ο­ρά­σε­ως απέ­κλει­σε από τους πι­θα­νούς κυ­βερ­νη­τι­κούς εταί­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μόνο τη «Σα­μα­ρι­κή Δεξιά» και τη Χρυσή Αυγή. Στους εμ­βρό­ντη­τους συ­νο­μι­λη­τές του –που έσπευ­σαν να χαι­ρε­τή­σουν με εν­δια­φέ­ρον την πρό­τα­ση…- υπο­γράμ­μι­σε ότι αυτή είναι η «κε­ντρι­κή άποψη» στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας ως «κα­ρι­κα­τού­ρες» τις από­ψεις που επι­μέ­νουν στην προ­ο­πτι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και –κατά συ­νέ­πεια- επι­μέ­νουν στην πο­λι­τι­κή συμ­μα­χιών κυ­ρί­ως με­τα­ξύ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το νόημα ενός «παι­χνι­διού λέ­ξε­ων» που έχει αρ­χί­σει –πχ από τους τί­τλους της «Αυγής»- όπου η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς συγ­χέ­ε­ται μό­νι­μα με μιαν κά­ποια κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας.

Μέσα στη συ­γκυ­ρία όπου η κρίση βα­θαί­νει, όπου οι αστι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις κα­τα­τρί­βο­νται, η πίεση από τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις για μια κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας (της μιας ή της άλλης μορ­φής) θα επα­νέλ­θει στο προ­σκή­νιο. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει από τώρα να έχει σαφή άποψη με στόχο να αντέ­ξει στην πίεση αυτή και να κα­τορ­θώ­σει να την αντι­γυ­ρί­σει.

Και αυτό ση­μαί­νει ότι το συ­νέ­δριό του οφεί­λει να δώσει κα­θα­ρές απα­ντή­σεις, πει­στι­κές για την πλειο­ψη­φία των μελών του και δε­σμευ­τι­κές για την πο­λι­τι­κή και κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ηγε­σία του. Αυτό το κρί­σι­μο ζή­τη­μα επι­χει­ρεί­ται σή­με­ρα να «κρυ­φτεί» πίσω από τον καπνό που έχει ξε­ση­κω­θεί για τις «συ­νι­στώ­σες» και πίσω από τις δη­μα­γω­γί­ες για τους «μη­χα­νι­σμούς» των αρι­στε­ρών από­ψε­ων που, τάχα, αυτοί (!) απει­λούν την εσω­κομ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία «των μελών».

*Πηγή: rproject.gr