Το αίτημα πλέον θα πρέπει νάναι πλέον καθαρά πολιτικό: ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ"

 Α.Μ.

Ο κόμπος έχει περάσει το χτένι.
Διερωτώμαστε γιατί ο κόσμος δεν συμμετέχει στις κινητοποιήσεις πάντα, και με τη μαζικότητα και τη δυναμική που απαιτείται.
Είναι ο φόβος; Σίγουρα ναι! Έχει κι αυτός το μερίδιό του...
Είναι η αίσθηση της αναποτελεσματικότητας, οι απόψεις που κάνουν το γύρο (επικίνδυνες και λαθεμένες κατά την άποψή μου) πως "αν η ΑΔΕΔΥ προχωρούσε σε απεργία διάρκειας τότε...", είναι η καθημερινή θλίψη και ο πανικός που εσωστέφει τον άνθρωπο, που καθημερινά καίγεται από τον πανικό του σπιτιού του που κινδυνεύει να χαθεί, της διαφαινόμενης απόλυσης; Ίσως.
Είναι πολλά...

Θέλει χρόνο και γερό κοινωνικο-πολιτικό υπόβαθρο για να αναλυθούν.
Όμως...
Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος βιώνει διαισθαντικά κάτι πρωτόγνωρο.
Ότι μέσα κι από την όποια μαζική κινητοποίηση (που δεν την υποτιμάμε, αντίθετα) είναι σχεδόν αδύνατο να αποφευχθούν μέτρα, να επιτευχθούν μικρές έστω νίκες.
Διαισθάνονται οι εργαζόμενοι πως η κυβέρνηση στερείται της παραμικρής ευαισθησίας. Πως η εποχή που συνυπολογιζόταν το λεγόμενο πολιτικό κόστος έχει παρέλθει οριστικά.
Οι κυβερνώντες εκτελούν συμβόλαια θανάτου!
Οποιαδήποτε  επιθυμητή μικρή νίκη, οποιαδήποτε ανατροπή αυτής της πολιτικής περνάει μόνο, αποκλειστικά και σίγουρα μέσα από την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης.
Ανατροπή όμως κάτω από την πίεση των κινημάτων, και όχι κάτω από ένα τυχαίο λάθος που θα επιφέρει μια κοινοβουλευτική πτώση.
Γιαυτό, ίσως θα πρέπει το συνδικαλιστικό κίνημα να ξεφύγει από αγώνες αποκάλυψης των "μυρίων κακών", από τα συνθήματα "κάτω τα χέρια" ή "πάρτε πίσω τα μέτρα".
Το αίτημα πλέον θα πρέπει νάναι πλέον καθαρά πολιτικό: ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ"
Τότε μόνο, τότε ίσως...
Γιαυτό:

Τι τους κοιτάμε! 

Είναι επικίνδυνοι επειδή ακριβώς νοιώθουν (και είναι) αδύναμοι.
Ή εμείς, ή αυτοί.