Στη Βουλή τους έσφαζαν κι αυτοί παρακολουθούσαν τη σφαγή από την τηλεόραση

Του Γιώργου Αναδρανιστάκη

Πού ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι το απόγευμα της Κυριακής; Γιατί έξω από τη Βουλή βρίσκονταν μόνο πεντακόσιοι άνθρωποι και όχι εκατό, διακόσιες, τριακόσιες χιλιάδες; Μέσα τους έσφαζαν, τους εξόντωναν, τους έκοβαν το μέλλον κι αυτοί ήταν στις καφετέριες και στις ταβέρνες. Ούτε καν στις καφετέριες και στις ταβέρνες, σιγά μην τους έχουνε μείνει χρήματα για καφέ και φαγητό, μετά από τρία χρόνια ανελέητων περικοπών. Στα σπίτια τους ήταν κατά πάσα πιθανότητα και παρακολουθούσαν την εκτέλεσή τους σε ζωντανή μετάδοση.

ΠΑΣΟΚ: Άντε γαμήσου εργατιά!

Του Πίκου Απίκου

Με ενθουσιασμό υποδέχτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι την τροπολογία, νόμο πλέον, που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ για τους μισθούς όσων απασχοληθούν στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας των δήμων. Χιλιάδες οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο βρίσκονται αυτή τη στιγμή έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Ιπποκράτους και με δάκρια στα μάτια αποθεώνουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου (αν τον λένε έτσι αυτόν τον τύπο) ανεμίζοντας σημαίες της Ζίμενς και κρατώντας φωτογραφίες του Λιακουνάκου, του Λαυρεντιάδη και της οικογένειας Μπόμπολα. Το σύνθημα το «ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό» δονεί το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας, ενώ στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, από χθες, κυκλοφορούν πάρα πολλοί… κοψοχέρηδες, προφανώς καλοί άνθρωποι που την πάτησαν στις εκλογές του Ιουνίου και ψήφισαν αυτόν τον απατεώνα τον Τσίμπλα.

Μέσα στο γενικό κλίμα ενθουσιασμού, που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ σε μία μεγάλη νίκη όποτε και να γίνουν οι επόμενες εκλογές, θλιβερή εξαίρεση αποτελεί ο ΤΣΥΡΙΖΑ, που στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τους τεμπέληδες και τα προνόμια τους επιχειρεί να διαστρεβλώσει το νόημα και το περιεχόμενο της τροπολογίας του ΠΑΣΟΚ για τους μισθούς όσων απασχοληθούν στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας των δήμων.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΙ ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΡΓΑΤΙΑ

Author: Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"

Μια «διαδρομή» στο κοινωνικό – εργατικό τραγούδι, μέσα από τις σελίδες της σημαντικής έκδοσης του Αρχείου Ιστορίας Συνδικάτων της ΓΣΕΕ.

«Σφυρίζ’ η φάμπρικα μόλις χαράξει, οι εργάτες τρέχουν για τη δουλιά/ Για να δουλέψουνε όλη τη μέρα, γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Οι «Φάμπρικες» του Βασίλη Τσιτσάνη, τραγούδι με ιδιαίτερη κοινωνική βαρύτητα, γεννήθηκε μέσα στο σκληρό πολιτικό κλίμα της μετεμφυλιακής περιόδου (1950). Λίγο πριν, το Φεβρουάριο του 1949, είχε δολοφονηθεί στην Ασφάλεια Αθηνών, ο Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ, Μήτσος Παπαρήγας. Είναι ένα από τα εκατοντάδες τραγούδια, που περιλαμβάνονται, μαζί με πληθώρα πληροφοριών, στην έκδοση του Αρχείου Ιστορίας Συνδικάτων (ΑΡ.ΙΣΤΟ.Σ) της ΓΣΕΕ, με τίτλο «Γεια σου περήφανη και αθάνατη εργατιά». Μια διαδρομή στο κοινωνικό εργατικό τραγούδι, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1832, μέχρι και τις μέρες μας, με τη συμβολή του ερευνητή του ελληνικού τραγουδιού Παναγιώτη Κουνάδη, που συγκέντρωσε και σχολίασε τα τραγούδια. Τραγούδια, που συνδέονται με ιστορικούς και αγωνιστικούς σταθμούς της νεότερης Ελλάδας και εκφράζουν τους πόθους και τις ελπίδες του λαού μας, τους καημούς, τις αγωνίες, το μεράκι, την αξιοπρέπειά του. Μουσικές δημιουργίες, που στην έκδοση ταξινομούνται και ανάλογα με το περιεχόμενό τους: Τα επαγγέλματα, η μετανάστευση, συνθήκες ζωής και κοινωνική αδικία, δρόμοι παράλληλοι με την ελληνική ιστορία, συνθήκες εργασίας και διεκδικητικοί αγώνες. Η έκδοση, που θα διανεμηθεί δωρεάν στα συνδικάτα, χωρίζεται σε δυο βασικές περιόδους. Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι και τη Μικρασιατική Καταστροφή και από εκεί μέχρι τις μέρες μας.

40.000 ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

ΑΠΟΛΥΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ 15.000

25.000 ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ.

ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ 22 ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ.

ΟΙ 252 ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ 15.000 ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Την πρώτη δεξαμενή για τις μαζικές απολύσεις υπαλλήλων αφορά ο κατάλογος που έχει καταρτίσει η κυβέρνηση με τα 252 Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) που θα βρεθούν στο στόχαστρο -όπως προανήγγειλε και ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντώνης Μανιτάκης- καταργήσεων ή συγχωνεύσεων και θα αποτελέσουν τις 15.000 απολύσεις υπαλλήλων, εκ των οποίων οι 2.000 θα πραγματοποιηθούν άμεσα. Τα νομικά αυτά πρόσωπα του δημόσιου τομέα διαθέτουν κατά κανόνα υπαλλήλους αορίστου χρόνου, αλλά και σημαντικό αριθμό συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και έργου, οι οποίοι θα αναγκαστούν να οδηγηθούν στην έξοδο από το Δημόσιο με την καταβολή αποζημίωσης και, πιθανότατα, την παροχή πρόσθετων κινήτρων, όπως εξαγορά πλασματικών συντάξιμων χρόνων με ευνοϊκούς όρους.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σαρώθηκαν σε πρωτοφανή βαθμό στις εκλογές που έγιναν το Σάββατο στην Ισλανδία τα κόμματα των σοσιαλδημοκρατών και των αριστερών και οικολόγων που συναποτελούσαν τον κυβερνητικό συνασπισμό που ασκούσε την εξουσία στη χώρα από το 2009, όταν στο απόγειο της οικονομικής κρίσης εκδιώχθηκε κλωτσηδόν η Δεξιά.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η Αριστερά - Πράσινοι επέδειξαν εξαιρετική πολιτική δειλία υποκύπτοντας διαρκώς σε απαιτήσεις της Αγγλίας, της Ολλανδίας και της ΕΕ κατά την περίοδο της διακυβέρνησής τους, καθιστάμενα έτσι στη συνείδηση των Ισλανδών κόμματα - φορείς εθνικής υποτέλειας. Αυτό εξόργισε σε υπέρμετρο βαθμό τους ψηφοφόρους τους με αποτέλεσμα να χάσουν πάνω από το 50% των ψήφων τους! Από το 51,5% που είχαν πάρει και τα δύο κόμματα μαζί το 2009, έπεσαν στο... 23,8% στις προχθεσινές εκλογές! Πρόκειται για το χειρότερο αποτέλεσμα που έχουν σημειώσει ποτέ αθροιστικά η Κεντροαριστερά και η Αριστερά της Ισλανδίας εδώ και πάνω από... 80 (!) χρόνια.

Από το 1931 συγκεκριμένα, μια εποχή που η Ισλανδία δεν ήταν ακόμη ανεξάρτητο κράτος αλλά αποικία της Δανίας (ανεξάρτητη έγινε το 1944) και τότε οι σοσιαλδημοκράτες και οι κομμουνιστές είχαν πάρει μόνο 18,7%. Εκτοτε το ποσοστό τους υπερέβαινε πάντοτε το 25% αθροιστικά. Οι σοδιαλδημοκράτες που ήταν πρώτο κόμμα με 29,8% και 20 έδρες το 2009, έχασαν αισθητά πάνω από τις μισές ψήφους τους και έπεσαν στο... 12,9% (περίπου στο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ!) προχθές, χάνοντας τις 11 από τις 20 έδρες τους στο 63μελές ισλανδικό κοινοβούλιο, μένοντας μόνο με 9 έδρες. Τα ίδια χάλια ουσιαστικά παρουσίασε και το κόμμα Αριστερά - Πράσινοι.

TΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΝΕΑ ΜΕΙΩΣΗ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΜΙΣΘΟΥ!

ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΩΣ ΝΕΟ ΔΩΡΟ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ!

Του Δ. ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ*

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ευρισκόμενη σε δυσχερέστατη πολιτική κατάσταση, λόγω της ολοκληρωτικής μετατόπισής του στον χώρο του άκρατου και επιθετικού νεοφιλελευθερισμού και της στενής συνεργασίας του με τη ΝΔ, προσπαθεί με σπασμωδικές κινήσεις να φορέσει μια κάποια φιλολαϊκή μάσκα.
Τις προάλλες ήταν το «βεγγαλικό» για την μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, που συνεχίστηκε με την φιέστα-κωμωδία Σαμαρά-Βενιζέλου-Τσούκαλη για την δήθεν επανεκκίνηση των μεγάλων οδικών έργων.
Την Κυριακή είχαμε «πρόταση - παρωδία» του ΠΑΣΟΚ για την καταπολέμηση – δήθεν – της ανεργίας με την τροπολογία που κατέθεσε στο πολυνομοσχέδιο των έκτακτων μέτρων, έκανε δεκτή ο Στουρνάρας και ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή.

Πρόκειται για προσπάθεια δημιουργίας φτηνών επικοινωνιακών εντυπώσεων, που όμως ανοίγει κερκόπορτα για νέες μειώσεις του κατώτερου μισθού και για νέα προκλητικά δώρα στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Η συγκυβέρνηση, όμως, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί πλέον να κοροϊδεύει κανένα. Οι μνημονιακές πολιτικές εδώ και τρία χρόνια, που συνεχίζει και η συγκυβέρνησή τους, μας έφεραν εδώ, στην κατάσταση που κάθε οικογένεια έχει και από έναν τουλάχιστον άνεργο, που υπάρχουν 400.000 οικογένειες καθ’ ολοκληρίαν άνεργες και που οι άνεργοι έφταναν στο 1,5 εκατομμύριο (27,2%) με τάση να φτάσουν στα δυο εκατομμύρια (35%).

Πρόκειται για μια τροπολογία πολιτικού αμοραλισμού και ρουσφετολογικής γελοιότητας.

Πρόκειται για μια ρύθμιση εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρήσεων και των εργοδοτών και παραπέρα διάλυσης των ασφαλιστικών ταμείων.

Πρόκειται για μια ρύθμιση εμπαιγμού των ίδιων των ανέργων.

Πρόκειται για μια ρύθμιση ακόμα μεγαλύτερης μείωσης του κατώτερου μισθού.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΒΡΙΛΗ*

Από το Συνέδριο της ΓΣΕΕ του 2010, στην όμορφη Χαλκιδική, στο Συνέδριο του 2013, ακόμα πιο μακριά στην ακριτική και φιλόξενη Αλεξανδρούπολη -του οποίου η ανακοίνωση της πραγματοποίησης τόσο μακριά, προκάλεσε την οργή και τα σχόλια αποδοκιμασίας από το σύνολο των εργαζομένων, αποδεικνύοντας έτσι τα σημάδια μιας δρομολογημένης απαξίωσης της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος.

Από το Συνέδριο της Χαλκιδικής μέχρι το Συνέδριο της Αλεξανδρούπολης οργανώθηκε ένα προμελετημένο έγκλημα διαρκείας, που δεν αποτιμάται πια με αφηρημένες εκτιμήσεις, αλλά μετριέται με σωρούς από κοινωνικά ερείπια.

Στην περίοδο των τριών προηγούμενων χρόνων δεν χτυπήθηκε μόνο το υποκείμενο, η εργατική τάξη, αλλά και τα ίδια τα συνδικάτα, τα οποία δέχθηκαν μια ανελέητη επίθεση, που τους στέρησε τελικά την πολιτική και οργανωτική ικανότητα να υπερασπιστούν με αξιώσεις το θεσμικό τους ρόλο και την ιστορική τους αποστολή.

Σήμερα επιστρέψαμε στις αρχές του 19ου αιώνα, στην εποχή πριν τη θεσμοθέτηση του συλλογικού εργατικού δικαίου, όταν ο αποκλειστικός παράγοντας διαμόρφωσης των όρων εργασίας ήταν η ατομική σύμβαση και η ατομική διαπραγμάτευση.

Η ταξική πλευρά των μνημονιακών πολιτικών είναι πλέον ξεκάθαρη και δεν αφήνει περιθώρια για δεύτερες αφηγήσεις. Το βιομηχανικό, εμπορικό και τραπεζικό κεφάλαιο μαζί με το μιντιακό κατεστημένο στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις τα μνημόνια και τη λιτότητα.

Κόκκινη κλωστή δεμένη, Νιόνιο μου …

της  Maren

Κόκκινη κλωστή δεμένη, Νιόνιο μου ….το παραμύθι αρχίζει με το σύνθημα «είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι»
Άνοιξη του 1985 η αναρχική εφημερίδα «Σπάστης» έχει κάνει κάλεσμα για συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας με αίτημα να φύγει η αστυνομία από τα Εξάρχεια.
Πανκς, μακρυμάλληδες και κουστουμαρισμένοι μαζεύονται στο σωρό. Ξαφνικά η συγκέντρωση περικυκλώνεται από ΜΑΤ και ΜΕΑ. Από την ντουντούκα ακούγεται η ανακοίνωση προς τους συγκεντρωμένους: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Έχετε πέντε λεπτά καιρό να διαλυθείτε. Αν τολμήσετε να φωνάξτε συνθήματα όπως –μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι– τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!»

Τα ΜΑΤ δε περιμένουν ούτε πέντε λεπτά. Η επίθεση είναι σφοδρή με ανελέητο ξύλο. Όταν τα ΜΑΤ ξεκουράζονται, το ρόλο τους αναλάμβαναν οι φασίστες από την ΕΠΕΝ και την ΕΝΕΚ (πρωτοπαλίκαρο τους ο Μαυρουδής Βορίδης). Πολύ τρέξιμο…. Πολύ λαχάνιασμα, μπροστά τα τσεκούρια και τα ξυράφια των φασιστών, πίσω οι πατριώτες του ΠΑΣΟΚ να βρίζουν και να χτυπούν με ξύλα. Μια ομάδα 40 περίπου κυνηγημένων καταφεύγει στο κτήριο του χημείου όπου και το καταλαμβάνει. Με ένα πανό μπροστά που γράφει: Ε=mxc2 και το σύνθημα «είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι». 

Τα υπόλοιπα τα γράφει η ιστορία…. εγώ λέω ένα παραμύθι.

Συνέδρια της Αριστεράς και βουβή προσμονή

Για μια πολιτική που συνεγείρει

του Αλέκου Αναγνωστάκη

Το ΚΚΕ και με άλλο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως ο καπιταλισμός εξελίσσεται γραμμικά, δίχως τομές, άλματα και ασυνέχειες μέσα στην εκμεταλλευτική του συνέχεια. Αυτή όμως η Λογική της γραμμικής συνέχειας στην ανάπτυξη του καπιταλισμού συνεπάγεται αντίστοιχα μια απλή γραμμική εξέλιξη, ανάπτυξη και προσαρμογή της πολιτικής της Αριστεράς. Δίχως συνεπαγόμενες τολμηρές τομές, ρήξεις και άλματα.

Κατά βάθος οι άνθρωποι του μόχθου εξακολουθούν, ανομολόγητα, να αφουγκράζονται την Αριστερά. Παρά τη φαινομενική αδιαφορία, τη βουβή προσμονή, τη μακρόχρονη απογοήτευση, ελπίζουν πως στα συνέδριά της μπορεί –ίσως– να βρουν έκφραση η δυνατότητα και η αναγκαιότητα κάθαρσης του σύγχρονου κοινωνικού πεδίου από τους σημερινούς αρνητικούς, επί της ουσίας, πολιτικούς συσχετισμούς. Ο στρατηγικός στόχος και το άμεσο πολιτικό πρόγραμμα, αυτά τα δυο μαζί και η μεταξύ τους σύνδεση, συγκροτούν την εκάστοτε συνολική πολιτική της. Πολιτική που μπορεί να συνεγείρει ή να απογοητεύει, να επιταχύνει ή να επιβραδύνει την ανατροπή των αναντίστοιχων, με το δυναμισμό των σύγχρονων υλικών όρων της κοινωνικής εξέλιξης, σημερινών πολιτικών συσχετισμών.

Κυβέρνηση νοβοκαΐνης

Του Θανάση Καρτερού

Μπορεί ο Σίμος να επιμένει στα Lego του -τι είπε ο τάδε και τι δεν είπε ο δείνα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η κυβερνητική προπαγάνδα που εκπορεύεται από το Μαξίμου τελευταία αλλάζει κατεύθυνση. Μπαίνουμε, όπως φαίνεται, στη φάση της νοβοκαΐνης. Γερές δόσεις προς όλους: Προς τους κυβερνώντες για να εμφανιστούν ακμαίοι και επιβήτορες. Και προς τον ασθενή -τον πολίτη δηλαδή- μπας και δώσει κάποια σημάδια ανάνηψης από το κώμα ελπίδας στο οποίο έχει περιπέσει.

Η ροζ φιλολογία του Σαμαρά, για το ξέφωτο που όπου να 'ναι θα φωτίσει, καθώς και τα ιχθυοειδή χαμόγελα του Στουρνάρα ότι ξεφύγαμε από τον κίνδυνο της δραχμής, επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση. Και ισχυρή απόδειξη της νέας κυβερνητικής παραμυθούπολης είναι η τελετή του Ζευγολατιού -μια πιλοτική ένεση νοβοκαΐνης: Επιτέλους η ανάπτυξη δεν μένει μόνο στα λόγια, αλλά αρχίζουν τα έργα -μεγάλα μάλιστα. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι λείπει από τη φωτογραφία ο Κουβέλης.

Ο ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙ

Του Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Οι ελληνικοί πολιτικοί κύκλοι έχουν διαδώσει την άποψη ότι η Κύπρος φέρθηκε επιπόλαια λέγοντας το αρχικό «όχι» στην τρόικα, γιατί μετά ήρθαν πολύ χειρότεροι όροι. Οι σοφοί Έλληνες πολιτικοί, βλέπετε, είπαν «ναι» από την αρχή και μας γλίτωσαν από τα χειρότερα. Δυστυχώς για τη θαυμάσια αυτή θεωρία, η τελική απόφαση στην Κύπρο δεν έχει ακόμη ληφθεί. Το κοινοβούλιο θα πρέπει τις επόμενες εβδομάδες να επικυρώσει τη συμφωνία και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το κάνει.

Το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται φυσικά να τη δεχτεί, αλλά υπάρχουν βαθύτατοι δισταγμοί και στα κεντρώα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του ΔΗΚΟ. Ακόμη και στο ΔΗΣΥ του κ. Αναστασιάδη υπάρχει έντονος προβληματισμός, παρά τις κορόνες περί παραμονής στο ευρώ. Τα αστικά και μεσοαστικά στρώματα εξετάζουν σοβαρά την προοπτική απόρριψης της συμφωνίας και εξόδου από την ΟΝΕ.

Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη το γεγονός. Τα ηγετικά στρώματα της Κύπρου έχουν διαμορφωθεί στον αγώνα κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας στη σκληρή γειτονιά της Μέσης Ανατολής. Η είσοδος στην Ε.Ε. και η υιοθέτηση του ευρώ είναι πολύ πρόσφατες εξελίξεις, ενώ η μνήμη της ισχυρής κυπριακής λίρας είναι ζωντανή. Δεν υπάρχει συνεπώς ο τρόμος που χαρακτήρισε τα ελληνικά ηγετικά στρώματα και μόνο στη σκέψη της σύγκρουσης με τους «εταίρους».

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ, Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Του Γ. ΡΟΥΣΗ*

Εκ μέρους των εντός των τειχών του καπιταλιστικού συστήματος κριτικών των μέτρων που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση της κρίσης, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά φωνές που μας καλούν είτε να ακολουθήσουμε τον αμερικανικό δρόμο εξόδου από αυτήν είτε και να συμμαχήσουμε με τον προοδευτικό Ομπάμα ενάντια στην κακιά μάγισσα Μέρκελ.

Σε αυτά τα πλαίσια ακούγονται όλο και πιο συχνά υπερταξικές φωνές που καλούν τις ΗΠΑ να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να σώσουν την ανθρωπότητα από την κρίση, που μας καλούν να σωθούμε μέσω ενός νέου New Deal, ή που μας εμφανίζουν ως την καλύτερη προς αντιγραφή παρακαταθήκη του Τσάβες, τον δήθεν συμβιβασμό του με τις ΗΠΑ για το «κούρεμα» του χρέους. Ορισμένοι μάλιστα δεν διστάζουν να εντοπίσουν αναλογίες ανάμεσα σε Ομπάμα και Λούθερ Κίνγκ. Σε τελική ανάλυση αυτέ οι φωνές στοχεύουν να αντικαταστήσουν τους Ευρωπαίους – Γερμανούς πάτρωνές μας από αντίστοιχους Αμερικανούς.

Αξίζει λοιπόν τον κόπο να εξετάσουμε την πραγματική κατάσταση των ίδιων των ΗΠΑ του Ομπάμα.

ετοιμάζεστε να ξαναγυρίσετε το δημόσιο στη σκοτεινή μετεμφυλιακή εποχή των πιστοποιητικών πολιτικών φρονημάτων.

Τσίπρας: Είστε εντολοδόχοι της τρόικα, είμαστε εντολοδόχοι του λαού - Οι λαοί, οι αγώνες, η ενότητά τους είναι το άλλο σχέδιο

  Αποσπάσματα από την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου 

Μετατρέπετε την χώρα σε αποικία χρέους και τους πολίτες της σε νεόπτωχους.
Σώζετε τον τόπο από την κρίση, οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που φέρατε τη κρίση.
Αντικαταστήσατε το κοινωνικό κράτος από το κράτος έκτακτης ανάγκης.
Μετατρέψατε το εργατικό δίκαιο σε εργοδοτικό δίκαιο.
Αντικαταστήσατε το Σύνταγμα, τους νόμους και το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, από τα άρθρα του μνημονίου.

Μετατρέψατε τη Βουλή σε επικυρωτικό όργανο πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, καταργήσατε κάθε διαδικασία διαλόγου με την «διαδικασία του κατεπείγοντος» και ακυρώνετε διαρκώς το ρόλο των βουλευτών σε «ένα και μόνο άρθρο».

ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: ΣΕ ΑΛΛΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΖΕΙΤΕ κ. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ

Author: kartesios

«Δεν ξέρω σε ποια χώρα ζει ο υπουργός Οικονομικών. Αρχίζω να αμφιβάλλω και σε ποιον πλανήτη ζείτε. Αυτά που μας λέτε είναι εκθέσεις ιδεών την ώρα που καταστρέφεται η κοινωνία», απάντησε στον Γ. Στουρνάρα ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνης, συνδέοντας τον υπουργό Οικονομικών με την περίοδο του εκσυγχρονισμού: «Μας είπατε παραμύθια για αγρίους. Μας λέτε εσείς, ο αρχιτέκτονας της πολιτικής του εκσυγχρονισμού, ότι για κάθε 110 που παράγεται δαπανούσαμε 115; Εμείς σας λέγαμε ότι για κάθε 1 ευρώ ανάπτυξης, δαπανάτε 4 ευρώ. Και σεις μας λέγατε ανθρώπους των σπηλαίων».

Με το πολυνομοσχέδιο «παίρνετε πάνω από 6 δις ευρώ» (2 δις από το χαράτσι στα ακίνητα, 500 εκατ. από το χαράτσι στα φωτοβολταϊκά), υπογράμμισε ο Π. Λαφαζάνης, σημειώνοντας ότι δίνουν την «χαριστική βολή στην οικοδομή που έχει βουλιάξει».

Εκτελούν συμβόλαια

 Author: Σταύρος Φυντικάκης

Με το σχέδιο της εσωτερικής υποτίμησης κατέρρευσαν δικαιώματα και εισοδήματα των πολιτών. Τώρα, με την ιδιωτικοποίηση φορέων της δημόσιας περιουσίας, επιχειρείται η δημιουργία της νέας γενιάς διαπλοκής, του νέου κατεστημένου της μνημονιακής περιόδου.

Η πώληση του ΟΠΑΠ είναι νευραλγική κίνηση στο σχέδιο της "μνημονιακής μεταπολίτευσης", που προϋποθέτει την εγκαθίδρυση "νέων αφεντικών", ικανών να επηρεάζουν, με τους όρους της τροϊκανής υψηλής εποπτείας, την πολιτική ζωή του τόπου. Όπως παραδοσιακά συνέβαινε στη χώρα, πρόκειται για επιχειρηματικές παρέες, που με βάση την κυβερνητική εύνοια εκτινάσσονται οικονομικά. Πόσο υποκριτική ακούγεται η ρητορική της τρόικας κατά των παλαιών βαρώνων! Είναι προφανές ότι, σε συνθήκες κατάρρευσης και επιχειρούμενης ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος, ιδρύονται νέα τζάκια, ξεφυτρώνουν πρωθυπουργικοί φίλοι, συστήνονται νέες συμμαχίες με διεθνείς επιχειρηματικές ή και κρατικές αναφορές, δημιουργούνται τετελεσμένα ώστε η προβλεπόμενη άνοδος της Αριστεράς να σκοντάψει πάνω σε αναχώματα.
Μετά τον ΟΠΑΠ, έρχεται η σειρά της ΔΕΠΑ και τα φιλέτα του δημόσιου real estate (Αστέρας κ.λπ.). Το εφοπλιστικό κεφάλαιο ανακαλύπτει ευκαιρίες για "επενδύσεις". Όχι βεβαίως στην κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, αλλά της λεηλασίας της! Έτσι κι αλλιώς έχουν μάθει να κερδίζουν με σημαίες ευκαιρίας...

ένας ακόμα αντίλογος: "Μου αρέσει η διαφήμιση με πρωταγωνίστρια την Κ. Στανίση! "

Οταν λείπει το πνεύμα, περισσεύει η σοβαροφάνεια...

Μου αρέσει η διαφήμιση με πρωταγωνίστρια την Κ. Στανίση! Προφανώς και δεν θεωρώ το τραγουδάκι της ισάξιο τραγουδιών τού Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι ή του Βασίλη Τσιτσάνη ούτε η "νονά" είναι τραγουδίστρια του γούστου μου, αλλά δε μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω πατάτες με ντομάτες παρά μόνο "οπωροκηπευτικά" τής ίδιας κατηγορίας. Από τη στιγμή, επομένως, που και οι ίδιοι οι δημιουργοί τού διαφημιστικού δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, αλλά αντιθέτως χλευάζουν υπογείως μια πραγματικότητα που είναι από μόνη της κιτς, γιατί να παριστάνουμε από την πλευρά μας τους τροχονόμους τής αισθητικής και να καταδικάζουμε ό,τι δεν ταιριάζει με στερεότυπα και με την πολιτική ορθότητα;...

Τολμήστε! Μια διακήρυξη για την οποία δε ζητήθηκε συγγνώμη...

Ιούνιος του 2011... Ο λαός ανήμπορος.... 

• Ξαφνιασμένος από τις σφαλιάρες που πέφταν σύννεφο, από τα τεντωμένα δάχτυλα που με μοχθηρό και γυάλινο μάτι τους τσίριζαν : "φταις" ...
• Προσπαθώντας να καταλάβει τι γίνεται, να απενοχοποιηθεί, να πει "πως είναι δυνατόν" για το κόμμα που αγάπησε, να οργανωθεί (και πάλι ως συνήθως από την αριστερά ή κάνω λάθος)...
• Οι εργαζόμενοι που βλέπαν ό, τι με αγώνες είχαν πετύχει να το μετατρέπει το "παιδί" σε σκατόχαρτα...
• Οι μεγαλύτεροι που με την πείρα τους βλέπαν να δικαιώνονται,όσοι υποστήριζαν ότι υπάρχουν και δικτατορίες με κοινοβουλευτικό μανδύα...

Όλοι αυτοί, κι άλλοι, κι άλλοι ...

Είδαμε είδωλά μας να μας καθίζουν στο εδώλιο....  

Κοντά στο τζάκι, αγκαλιά στην πολυθρόνα, στη θαλπωρή  της βόλεψής τους και στην ελπίδα πως θάρθουν γι αυτούς καλύτερες μέρες...

Τους είδαμε να χειροκροτούν τον Εφιάλτη, να τον στηρίζουν, να καταριούνται μετα βδελυγμίας το "λαϊκισμό" και να μας προτρέπουν ευγενικά να κάτσουμε ήσυχα...

Τους θαύμασαμε να ανησυχούν για την "ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη", να ζητούν να μας ενημερώσει ο "αρχηγό"  για "τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία"...

Ανατριχιάσαμε σαν τους διαβάσαμε να ζητούν  ένα "νέο πνεύμα ομοψυχίας" και προχωρώντας σε μια προδικαστική ετυμηγορία, να απειλούν πως "όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας"...

 "Δεν έχουμε δικαίωμα -είπαν- να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών"...

Άκης Πάνου - Ο λαϊκός διανοούμενος

«Απαλλάξτε την κοινωνία από τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του...»
Ακόμη αντηχούν σαν φριχτοί πυροβολισμοί τα λόγια του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Βασίλη Καπερνάρου στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου Καβάλας.
Λίγους μήνες αργότερα η «ζωή του όλη» έγινε «κέρασμα στο Χάρο» αλλά τα "παρωχημένα" τραγούδια του παρέμειναν σημαίες πολιτισμού στις πίστες και τα θέατρα της χώρας...Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός;

Ο Αθανάσιος Δημητρίου Πάνου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του Εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσοκομείο, ως γραμματέας. Ήταν τέσσερα αδέρφια, τα τρία αγόρια. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους. Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο - αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι - κιθάρα και μπουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».

Στα 17 του τό 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την, εφ' όρου ζωής πιστότατη, Δήμητρα, που πάντως την χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.

Αγαπημένη μου…Ερωτικό Ποίημα

  "Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου."

Τασος Λειβαδιτης

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.

Σ” εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.

Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…
Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.
Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.
Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου,
αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.
Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…

Νέες καταργήσεις υπηρεσιών και νέες απολύσεις εργαζομένων

Τα τελευταία τρία χρόνια, με πρόσχημα την κρίση, βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα έργο με πολλές πράξεις. Οι δανειστές και οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις προωθούν, μέρα με την ημέρα, τρίμηνο με το τρίμηνο, διάφορα αντιλαϊκά μέτρα που ως στόχο έχουν να αφαιρέσουν κάθε δικαίωμα των εργαζομένων και της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας.

 Αιδώς, Αργείοι. Φαρισαίοι, υποκριτές και κοινωνικοί εκτελεστές.

***

του  Ηλία  Βρεττάκου

 

Το έργο τιτλοφορείται «Η σωτηρία της πατρίδας» κι εξελίσσεται σε ποικίλες πράξεις, ανάλογα με τα συμφέροντα των δανειστών, Μνημόνιο 1, Μνημόνιο 2, Μνημόνιο 3, Μνημόνιο 4, 5, 6 κ.λπ. Οι πρωταγωνιστές αλλάζουν ανάλογα με τις αντιδράσεις των ιθαγενών. Ο στόχος ιερός. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει Λιθουανία.

Το Δημόσιο και τα δημόσια κοινωνικά αγαθά αποτελούν τον βασικό άξονα του έργου. Οι πρωταγωνιστές αξιοποιούν τις γνωστές παθογένειες του Δημοσίου, τις πελατειακές σχέσεις, το ρουσφέτι, την ευνοιοκρατία, την αναξιοκρατία, τις ρεμούλες και όλα αυτά που οι ίδιοι δημιούργησαν και ταλαιπωρούν τους πολίτες, για να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία και να περάσουν πιο εύκολα τα σχέδιά τους.

Εκείνοι που για χρόνια ασελγούσαν πάνω στο σώμα του Δημοσίου, παρουσιάζονται ως οι κύριοι κατήγοροι.

Οι αναδιαρθρώσεις που κάνουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσαρμογή του Δημοσίου στις ανάγκες των δανειστών.

Στο πλαίσιο αυτά, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ξέχασαν τις υποσχέσεις τους και προωθούν νέες καταργήσεις υπηρεσιών και νέες απολύσεις υπαλλήλων.

Οι προεκλογικές δηλώσεις των κομμάτων τους, αλλά και η προγραμματική θέση που παρουσίασαν στη Βουλή «όχι απολύσεις από το Δημόσιο», ξεχάστηκαν.

Η Ν.Δ. ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ότι οι απολύσεις είναι προς όφελος της κοινωνίας.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ μας είπε πως ό,τι η τρόικα απαιτεί το επιδιώκουμε και εμείς.

Η ΔΗΜ.ΑΡ., ο αριστερός ψάλτης, που είχε αναγάγει τις απολύσεις στο Δημόσιο σε κεντρικό ζήτημα, ποιεί την νήσσα.

Όχι, δεν παραιτήθηκε ο αρμόδιος υπουργός. Ο συνταγματολόγος, που είχε ανακοινώσει ότι δεν θα βάλει τη δική του υπογραφή σε απολύσεις.

Ταυτόχρονα, μας καλούν να καταθέσουμε προτάσεις.

Μας μιλούν, σήμερα, για ιστορική ευκαιρία, για να αλλάξουν τα πράγματα στο Δημόσιο της χώρας μας.

Ούτε λόγος βέβαια για το πάπλωμα, ούτε λόγος για το Μνημόνιο και το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο που έχουν συμφωνήσει με την τρόικα.

''H ανυπόφορη ποιητική επανάληψη της κυρίας Κικής Δημουλά''

Η κυρία Δημουλά αποδείχτηκε τελικά ότι είναι ικανή να κλαίει μόνο για έναν καθρέφτη, όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της. Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της 

 

της Ζωής Χαλιδιά 

 Δεν με ενδιαφέρει αν η κυρία Δημουλά ξέρει να ζυμώνει με κόμπους στο λαιμό το συναίσθημά της, αν ξέρει να πλάθει με τρυφερότητα τις λέξεις, αν ξέρει να τακτοποιεί λυρικά τις αράδες της, την μία δίπλα στην άλλη. Δεν με ενδιαφέρει αν εν ολίγοις πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια και τα εναποθέτει ως προσκυνητής στη λογοτεχνική λαμαρίνα. 

 

Με ενδιαφέρει ότι το Ενός λεπτού μαζί που έγραψε, κρατά μια ζωή, αποδεικνύοντας ότι όλη της η τέχνη είναι η επιτομή της ομφαλοσκόπησης. Βεβαίως δικαίωμά της να βυζαίνει το σύμπτωμά της, δικαίωμά της να γράφει και να ζει όπως αγαπά, αλλά από τη στιγμή που για μία ακόμα φορά βραβεύεται και από τη στιγμή που για μία ακόμη φορά δίνει συνέντευξη, δικαιούμαι κι εγώ να βγω να πω ότι: βαρέθηκα την ποίηση της κυρίας Δημουλά. Δεν αντέχω άλλο τις αποσιωπητικές της εικόνες, δεν αντέχω άλλο τιςλυπημένες φράσεις της, τις εαρινές της διαθέσεις. 

 

Δεν αντέχω άλλο το καθώς πρέπει συναισθηματικό της αντιμάμαλο, με κούρασε η λογοτεχνική της μονοτονία. Δεν αντέχω άλλο η επόμενη στροφή, η επόμενη αράδα να με βγάζει πάντα στον ίσιο δρόμο. Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά όφειλε να έχει κατεβεί έστω και μια φορά στο κέντρο της ζωής, και να έχει, έστω και μία φορά, λερώσει τις λέξεις της με τα κάτουρα των εξαθλιωμένων ανθρώπων και όχι να τις εμποτίζει μονάχα στα ροδόνερα των σιωπηλών ερώτων της και στην αρμύρα των δακρύων της. Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά θα έπρεπε να έχει καταδεχτεί, έστω και μία φορά, να συναναστραφεί και άλλους πόνους πέραν των δικών της, να έχει στριμωχθεί με ανθρώπους που δεν τους κούρασε πολύ η Κυριακή αλλά η φτώχεια, η ανεργία, η φυλακή - η πρέζα ίσως; Επιτέλους, σαν τους μεγάλους ποιητές, έστω μια φορά, ας είχε "γλύψει με τη γλώσσα των πλακάτ τις φθισικές ροχάλες"*. 

 

 Εκείνο πάντως που πυροδότησε την διάθεσή μου να πω ότι πλέον βαριέμαι την ποίηση της κυρίας Δημουλά ήταν οι παντελώς άνοστες και χωρίς δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης απαντήσεις που έδωσε στις ερωτήσεις που της έθεσε ο κ. Γιάννης Μπασκόζος, για την εφημερίδα Το Βήμα. Εκεί συνειδητοποιήσα ότι η ποιήτρια είναι γυμνή. Ή μάλλον κενή περιεχομένου. Καμία σπιρτάδα στις απαντήσεις της, κανένα φως, τίποτα. Και την ίδια ώρα, επιμελώς σιωπά για τα σημαντικά και απλώς ονοματίζει τα κακώς κείμενα. Οι απόψεις της είναι όπως η ποίησή της: ανώδυνες. Διαβάζονται όπως και οι ποιητικές της συλλογές, δίπλα στο τζάκι, με ένα σαλάκι ριγμένο πάνω στα γόνατα ή στους ώμους. 

 

Η κυρία Δημουλά αποδείχτηκε τελικά ότι είναι ικανή να κλαίει μόνο για έναν καθρέφτη, όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της. Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της. 

 

Κι ο Μαγιακόφσκι ποίησε για τον έρωτα αλλά όταν το έκανε μεγαλούργησε, δεν έκατσε να μαλάξει τις λέξεις. Τις πυρπόλησε! Βεβαίως ο Μαγιακόφσκι στο τέλος τίναξε και τα μυαλά του στον αέρα ως ποιητής που ήταν, ενώ η κυρία Δημουλά, ως αυτό που είναι, απλά έκατσε και της έζεψαν στο λαιμό ένα ακόμα χαϊμαλί επιβράβευσης, με τον τίτλο Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. 

  Πηγή: www.lifo.gr

Κική Δημουλά - Ένας λόγος

Στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας

του Νίκου Δήμου

Αναρωτιόμουν γιατί έχουν γραφτεί τόσο λίγα πράγματα για την ποίηση της Κικής Δημουλά. Οι περισσότεροι (κι εγώ μαζί τους) παρ' όλο τον θαυμασμό μας, έχουμε περιοριστεί σε επιφωνήματα.

Χρειάστηκα αρκετό χρόνο για να καταλάβω τον λόγο. Είναι δύσκολο να γράψεις για την ποίηση της Κικής Δημουλά διότι είναι ποίηση άνευ αντικειμένου.

Κυριολεκτώ. Η ποίηση της Κ.Δ. είναι άνευ αντικειμένου - αφού αντικείμενό της είναι το μηδέν.

Για να είμαι περισσότερο σαφής: όχι ακριβώς το μηδέν (τι να γράψει κανείς γι αυτό) όσο η παρουσία του στη ζωή μας, η σχέση μας με αυτό. Το μοναδικό θέμα της Δημουλά είναι το σταδιακό ή αιφνίδιο πέρασμα από το ον στο μη-ον. Το πέρασμα που ονομάζεται χρόνος, φθορά η θάνατος.

Μερικές φορές η Δ. αντιστρέφει το θέμα της: πρόκειται τότε για το πέρασμα από το μη-ον στο ον, δηλαδή την μνήμη. (Όταν θυμάσαι ανακαλείς μη-ον, κάτι που δεν υπάρχει πια). Τις περισσότερες φορές η μνήμη έχει την μορφή φωτογραφίας.

'Ον και μη ον. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε συνώνυμα γι αυτό το ολέθριο ζευγάρι. Ζωή - θάνατος. Παρουσία - απουσία. Κάτι - τίποτα.

Το τίποτα, το κενό, το μηδέν είναι, βέβαια, ο κυρίαρχος πόλος. Κερδίζει πάντοτε στο τέλος. Καμιά φορά και με βρώμικο, φτηνό τρόπο:

Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
είπε το Τίποτα στο Κάτι
και κείνο, το ηλίθιο, τόχαψε.

Το όν, η παρουσία, η ζωή, εμφανίζονται σαν παγίδα ή απάτη. "...άλλος ένας απατημένος από την διάρκειά του" έγραψε η Κ.Δ. μετά τον θάνατο του ποιητή Παπαδίτσα. 'Ο,τι άλλωστε υπάρχει, το Κάτι, είναι φενάκη. Απλό σκηνικό του Τίποτα. Η Δημουλά κάθε φορά αποκαλύπτει το Μαύρο πίσω από την σκηνογραφία. Κι ο χρόνος συνεχώς της κλέβει ό,τι νόμισε πραγματικό:

Αχ! η χήρα στιγμή, κάθε τόσο!

Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς για τη φετινή Πρωτομαγιά

Η 1η Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία! - το κάλεσμα του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς για την Πρωτομαγιά

***

H PASOK Airlines σας καλοσωρίζει στην πτήση της

Του Π. Κατσάκου

Σύμφωνα με το πόρισμα που συνέταξαν οι ορκωτοί λογιστές εντοπίστηκαν να έχουν εκδοθεί 45.000 αεροπορικά εισιτήρια σε διάστημα ενός μόνο χρόνου για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό βλέπει κανείς πως 123 άτομα «πετούσαν» κάθε μέρα για τις ανάγκες και τους σκοπούς του Κινήματος εντός και εκτός Ελλάδας. Ένα κίνημα με φτερά, όπως τα φτερά που έκαναν 114 εκατ. ευρώ και πέταξαν από τα ταμεία της Ιπποκράτους.Ένα «ιπτάμενο» κόμμα, που με τον σύγχρονο Φιλέα Φογκ στο πιλοτήριο έκανε το γύρο του κόσμου σε καθημερινή βάση. Ένα πολιτικό «αεροπλανάκι» που επάξια θα μπορούσε να μετονομασθεί σε PASOK Airlines.

Γιατί θέλουν να πουλήσουν τον ΟΠΑΠ

Εγραψε: Pitsirikos

Στη διαδικασία πώλησης του ΟΠΑΠ έχει παραμείνει ένας υποψήφιος, ο οποίος, εντελώς συμπτωματικά, είναι φίλος του Αντώνη Σαμαρά. Πολλοί εκφράζουν την απορία τους για την κωλοπιλάλα που έχει πιάσει την κυβέρνηση να αποκρατικοποιήσει τον ΟΠΑΠ.

Ο ΟΠΑΠ είναι κερδοφόρος, είναι η κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά, οπότε είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος γιατί πρέπει να πουληθεί οπωσδήποτε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ –και όχι μόνο- είναι αντίθετος στην αποκρατικοποίηση του ΟΠΑΠ και την χαρακτηρίζει «στημένη διαδικασία» και «σκάνδαλο».

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει πως επιθυμεί τη διατήρηση του ΟΠΑΠ υπό δημόσιο έλεγχο, ώστε να χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία.

Είναι μια λογική σκέψη, αφού, αν προκύψει μια κυβέρνηση χωρίς την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που μοιράζονται την εξουσία τα τελευταία 39 χρόνια, υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η κυβέρνηση να μην έχει κανένα χαρτί στο χέρι της, για να ασκήσει οικονομική πολιτική και να τηρήσει τη λαϊκή εντολή.

Το τι έχει συμβεί στον ΟΠΑΠ επί των ημερών των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστό.

Πάρτι υψηλόμισθων στελεχών, δώρα από τις διοικήσεις που διορίστηκαν από Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, μπόνους δεξιά κι αριστερά και χορηγίες αβέρτα.

Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΚΑΙ Η ΓΚΛΙΤΣΑ*

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Ο κ. Δ. Κουτσούμπας δεν εννοεί να κάτσει στ' αυγά του και ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη. Ωρύεται δια των εκπροσώπων του στο χτεσινό Ριζοσπάστη γιατί του θυμίσαμε αυτό που ξέχασε στην ομιλία του στο Πάρκο Ελευθερίας: Την ενωτική πολιτική του ΚΚΕ τόσο κατά τη διάρκεια της χούντας, όσο και μετά από αυτή. Τις ενωτικές προτάσεις προς συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Και τη συνεργασία ακόμα και με δυνάμεις που είχαν διωχτεί ή αποχωρήσει από το κόμμα.

Μπορεί ο ίδιος να ξεχνάει ή να θεωρεί τιμή του την αποκήρυξη του παρελθόντος του και να κάνει συνεχώς δηλώσεις μετανοίας, δεν μπορεί όμως να απαιτεί να γίνουμε όλοι το ίδιο. Να αποκηρύξουμε δηλαδή τις συνεχείς, συστηματικές, επίμονες ενωτικές προσπάθειες του ΚΚΕ. Την πρόταση για συνεργασία ακόμα και με τον τότε εξόριστο βασιλιά. Το μεταδικτατορικό εγχείρημα της Ενωμένης Αριστεράς. Το εγχείρημα του Συνασπισμού. Και εν γένει την ενότητα, ως κύριο στοιχείο της πολιτικής του.

ΤΑ «ΚΑΛΑ»... ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» πάντα και μόνο πάνω στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας. Το κράτος των αστών έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, αναπτύσσονται σήμερα οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...

Δεν υπάρχει χούντα (στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο) που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, στην αγριότητα, στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς (σ.σ.: Με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους: από τα «κρέατα του Μπαλόπουλου» μέχρι την «νέα φαυλοκρατία» με τις «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον... διπλασιασμό των μισθών τους, και από τις συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» - πάντα η... «Ζήμενς» - μέχρι την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι... αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400...).

Εντούτοις, εδώ θα περιοριστούμε να αναφερθούμε σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας: Σ' αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του «οικονομικού θαύματος», δήθεν, της χούντας των συνταγματαρχών.