Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΜΕΡΤΙΚΟΥ

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Με λίγη φαντασία θα μπορούσες να πεις ότι η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου είναι οι τίτλοι τέλους του ΠΑΣΟΚ. Μια τελετή λήξης απολύτως αρμόζουσα στον πολύκλαυστο νεκρό -γεννήθηκε με όνειρα, έζησε με οράματα και πέθανε με εφιάλτες. Εγκαταλελειμμένος από όλους εκείνους που τον πίστεψαν χωρίς να τους πιστέψει, αλλά κι από κείνους που μια χαρά εξυπηρετήθηκαν εξυπηρετώντας τον.

Φυσικό είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος και οι τριγύρω του να υποστηρίζουν ότι στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν κάθεται το κόμμα και τα στρατά του ΠΑΣΟΚ, αλλά ένα πολιτικό πρόσωπο. Άνθρωποι που βλέπουν ότι το ΠΑΣΟΚ ζει και πέπρωται να βασιλεύσει κατά τη μετά Σαμαρά δευτέρα παρουσία, δεν είναι περίεργο να βλέπουν κι ότι ο Άκης άμα τη διαγραφή του έπαψε να ζει ως ΠΑΣΟΚ, να ομιλεί ως ΠΑΣΟΚ, να είναι ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά να δικάζεται ως ΠΑΣΟΚ.

Και λίγα λέμε. Ο κατηγορούμενος δεν είναι απλώς ΠΑΣΟΚ, είναι ΤΟ ΠΑΣΟΚ. Σαράντα χρόνια φούρναρης παρά τω Ανδρέα, παρά λίγο πρωθυπουργός και έπειτα δεύτερος τη τάξει παρά τω Σημίτη, πολιτικός πατέρας του Γιωργάκη, συνδαιτυμόνας του Βενιζέλου κα πλείστων όσων άλλων στο μυστικό δείπνο της αλλαγής, ο Άκης είναι ένα πρόσωπο-σύμβολο. Για το πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε ένα κόμμα μεγάλων οραμάτων. Που από την πολιτική ως τέχνη του εφικτού έφτασε στην πολιτική ως τέχνη του μερτικού, πριν φτάσει στις χειροπέδες.

Νίπτουν τας χείρας τώρα, αλλά ο Άκης ξέρει αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Κάλεσε λοιπόν τους πρωτοκλασάτους ως μάρτυρες στη δίκη του. Μαζί τα φάγαμε είναι το νόημα του σχετικού εξώδικου -για περάστε να δούμε τι έγινε, πώς έγινε και γιατί έγινε. Πλην όμως ουδείς ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση -ποιος να ομολογήσει ότι το φαινόμενο Άκη δεν είναι απότοκο του κρίνου, αλλά της όλης παρτούζας, στην οποία εκφυλίστηκε το όλον ΠΑΣΟΚ;

Μόνον ο Πάγκαλος ανέλαβε τα της κηδείας -τα συνηθίζει αυτός κάτι τέτοια. Αν με καλούσαν με το ζόρι θα τον έθαβα τον Άκη, ήταν η νεκρώσιμος δήλωσή του. Έτσι το ΠΑΣΟΚ βρήκε και τον κατάλληλο στο συμβολισμό του νεκροθάφτη, για να αποδειχτεί ότι το ήθος πεθαίνει τελευταίο και στην πολιτική: Μαζί τα φάγαμε, αλλά χωριστά θα τον θάψουμε τον μακαρίτη....

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Τετάρτη 24 Απριλίου 2013