Κατήφορος χωρίς τέλος

“ Την καλή μοίρα και την επιτυχημένη πορεία ενός λαού στο πέρασμα του χρόνου την ορίζουν οι ελεύθεροι άνθρωποι και όχι οι υποταγμένοι.Κανείς δεν πρόκειται να σώσει κανέναν αν ο ίδιος πρώτα δεν επιθυμεί να σωθεί. ”

 

 

 

 

 

 

Του Κώστα Καπνίση

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, ζήτησε πριν λίγες ημέρες τα κλειδιά της χώρας. Η πολιτική αυτή πράξη δεν έγινε τυχαία και ούτε πρέπει να σταματήσει εκεί. Η χώρα αιμορραγεί πλέον ακατάσχετα. Ότι πιο σάπιο, δυσώδες και ρυπαρό υπάρχει στην ελληνική πολιτική σκηνή ετοιμάζεται πυρετωδώς να φέρει το τέταρτο και τελειωτικό Μνημόνιο σε μια Ελλάδα που πεθαίνει με κατεβασμένα τα χέρια. Θυμίζει τον περίφημο χορό του Ζαλόγγου. Υπάρχει βέβαια μια σημαντική διαφορά. Εκείνος ο χορός ήταν χορός αξιοπρέπειας και σεβασμού στην ίδια τη ζωή. Ο ελληνικός λαός σήμερα δεν χορεύει το Ζάλογγο. Στέκεται με μια απίστευτη ησυχία και καρτερικότητα σε άλλη μια ουρά. Στην ουρά του Καιάδα. Αδιαμαρτύρητα. Χωρίς να λέει κουβέντα.

Ο μισός πληθυσμός έχει πια εξαθλιωθεί και φαίνεται να μην έχει καν τις δυνάμεις να αντισταθεί. Υπομένει και περιμένει σε απόλυτη απάθεια το μοιραίο. Αυτό που είναι ακόμα πιο απίστευτο και ανατριχιαστικό είναι ότι οι υπόλοιποι μισοί που στέκουν με τον όποιο ακόμα τρόπο στα πόδια τους δε σκέπτονται καν να απλώσουν το χέρι στον συνάνθρωπό τους που βαδίζει προς τον γκρεμό. Μοιάζει να νομίζουν ότι δεν έρχεται και η δική τους σειρά. Ίσως και να πιστεύουν ότι αυτοί θα επιβιώσουν. Θα αντέξουν. Θα βγουν από αυτή τη διαδικασία χωρίς να βρέξουν έστω τα πόδια τους. Δίχως άλλη ιδιαίτερη ανάλυση μια μόνο φράση μπορεί να περιγράψει την πραγματικότητα. Εκτός τόπου και χρόνου. Ίσως αυτή να είναι και η πιο επιεικής περιγραφή της κατάστασης. Μια ακόμα διαπίστωση στο σπιράλ θανάτου. Σε μια περιδίνηση χωρίς τέλος. Χωρίς έλεος. Είναι άραγε έτσι τα πράγματα; Είναι αυτή η μοίρα που θα πρέπει να αποδεχθεί ο καθένας; Αλήθεια είναι ότι σε μια χώρα όπου η ανεργία καλπάζει στο 27,2% και με βάσιμους υπολογισμούς και προβλέψεις θα φτάσει στο 33% ως το τέλος του 2013 δεν υπάρχει πια Δημοκρατία. Δε μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία με αυτούς τους όρους. Ξεκάθαρα πράγματα και χωρίς περιστροφές.

Όσοι παρακολούθησαν το θλιβερό διάγγελμα ενός πρωθυπουργού που φαίνεται να μην τον ενδιαφέρει πια τίποτα και κανένας θα το κατάλαβαν για τα καλά. Εκτός τόπου και χρόνου για άλλη μια φορά. Ένας Αντώνης Σαμαράς που σχεδόν πανηγύριζε για την «ανάπτυξη» που έρχεται. Ανάπτυξη για ποιους; Μήπως αυτή η «ανάπτυξη» είναι η ίδια η σωτηρία για τον ίδιο αλλά και για όλους όσους τον στηρίζουν; Για ένα πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε και κατέστρεψε τη χώρα; Ποια είναι η αλήθεια κύριε πρωθυπουργέ; Ποιος θα την πει στον ελληνικό λαό και πότε; Μετά το νόμο περί «ευθύνης» υπουργών ψηφίστηκε και ο νόμος περί «ευθύνης» τραπεζιτών που χορήγησαν τα δάνεια στα πρώην δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας με εγγύηση τα εκλογικά τους ποσοστά. Ψηφίστηκε με λίγα λόγια το ακαταδίωκτο για όσους ενέκριναν τέτοιες αποφάσεις. Ποια η αλληλουχία λόγων και πράξεων κύριε πρωθυπουργέ της Ελλάδας; Η περίφημη και πολυαναμενόμενη συγχώνευση Εθνικής – Eurobank είναι τελικά καλή ή όχι; Το χαράτσι στα ακίνητα θα συνεχιστεί και το 2013 ή όχι; Έγινε διαπραγμάτευση ή όχι; Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των «δανειστών» δήλωσαν ότι η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε όλους τους όρους. Ποιος έχει δίκιο τελικά; Ο κύριος Τόμσεν ή ο Τσόμσκι; Θα γίνει bail in και στην Ελλάδα ή όχι; Αλήθεια θα φορολογηθούν και οι αναπνοές των Ελλήνων πολιτών για μια «δόση» ή όχι; Τα ΑΜΕΑ θα ριχτούν τελικά στον Καιάδα κύριε πρωθυπουργέ όπως πανηγυρίζει η Χρυσή Αυγή; Αν ριχτούν ποιοι θα είναι οι επόμενοι; Οι συνταξιούχοι; Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Οι αγρότες; Οι άνεργοι; Για ποιους αλήθεια θα έρθει η «ανάπτυξη» κύριε πρωθυπουργέ; Την καλή μοίρα και την επιτυχημένη πορεία ενός λαού στο πέρασμα του χρόνου την ορίζουν οι ελεύθεροι άνθρωποι και όχι οι υποταγμένοι. Η φωτιά δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν φτάσει στον δρόμο. Ας μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Κανείς δεν πρόκειται να σώσει κανέναν αν ο ίδιος πρώτα δεν επιθυμεί να σωθεί. Η λευτεριά δε χαρίζεται αλλά κατακτάται. Με συνεχή και αδιάκοπο αγώνα. Ο ποιητής έγραφε πολύ σωστά : «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Τούτη η φωτιά είναι της καρδιάς. Είναι όλων αυτών των ανθρώπων που ονειρεύονται μια χώρα αλλά και έναν κόσμο καλύτερο. Έναν κόσμο όχι της ουτοπίας αλλά έναν κόσμο εφικτό. Αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να έρθει ποτέ αν κάποιοι δεν παλέψουν για αυτόν. Αν δεν πιστέψουν πρώτα οι ίδιοι σε αυτόν. Μερικοί συμβιβασμένοι σε έναν κόσμο που υπάρχει και καταρρέει. Δε θέλουν να κάνουν εκείνη την περπατησιά που αρμόζει στις περιστάσεις και βρίσκουν διαρκώς δικαιολογίες για αυτό. Διυλίζουν το κουνούπι και καταπίνουν αμάσητη την καμήλα. Είναι προσωπική τους επιλογή. Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να αποστερήσουν το αντίστοιχο δικαίωμα σε κάποιους άλλους να πιστεύουν ότι δεν είναι αυτός ο σωστός δρόμος. Δεν είναι κάτι που οδηγεί άλλωστε σε ένα απλό αδιέξοδο αλλά με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Ναι, υπάρχει λύση. Πρέπει να πιαστεί το νήμα από την αρχή όμως.

Η αρχή της λύσης είναι να σταματήσει πρώτα αυτός ο χωρίς τέλος κατήφορος. Δεν έχει νόημα αλλιώς. Δε μπορεί να ξεκινήσει κάτι καινούριο αν δε σταματήσει αυτή η πορεία αυτοκαταστροφής. Σίγουρα ο δρόμος δε θα είναι εύκολος. Ο λαός σε αυτή την πορεία πρέπει να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει πίσω οριστικά και αμετάκλητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πια τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει. Ξέρει ότι πρέπει να ενώσει και όχι να διχάσει. Οι Έλληνες οφείλουν να ξαναθυμηθούν τα λόγια του Μπρεχτ : «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει». Όσο για την πορεία του ηγέτη του ελληνικού λαού, του Αλέξη Τσίπρα ξέρει πια ότι το ποτάμι δε γυρίζει πίσω… 

Αυτός ο κατήφορος μοιάζει πραγματικά να μην έχει τέλος. Μικρή σημασία φαίνεται να έχει για αυτούς που τον επέλεξαν. Για αυτούς που εφαρμόζουν πολιτικές αποφάσεις για να επιταχυνθεί η απαρέγκλιτη πορεία προς μια εθνική καταστροφή που όμοιά της δε θα έχει ζήσει ποτέ η ανθρωπότητα. Ναι, η Ελλάδα θα δώσει για άλλη μια φορά σε κοινή θέα μαθήματα για το πώς καταστρέφεται ένας λαός. Για το πώς συντελείται μια γενοκτονία. Ουδείς αναμάρτητος για ένα καζάνι που τελικά δε βράζει. Για μια κοινωνία που δεν αντιστέκεται και δεν αντιδρά. Για μια κοινωνία που ενώ πεθαίνει μέρα με την ημέρα οι ίδιοι οι δήμιοί της της δείχνουν μέσα από τη μιντιοκρατία της διαπλοκής πως θα καταστραφεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει τα κλειδιά της χώρας. Ας μην ανησυχούν οι «ανησυχούντες». Αν αυτός ο κατήφορος δε λάβει τέλος χθες τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δε θα βρουν κάτι για να καταστρέψουν. Ένας τέλειος θάνατος είναι αυτός που πλανάται τούτη τη στιγμή πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων. Μια Σμύρνη του 1922 βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας. Τα πλοία που είναι δεμένα αρόδο κοντά στο λιμάνι εξακολουθούν να κόβουν τα χέρια και τα πόδια όσων τα προσεγγίζουν. Μια νέα συνθήκη της Λωζάνης βρίσκεται προ των πυλών. Το ποιοι είναι αυτοί που θα επιβιώσουν για να την επικυρώσουν είναι άγνωστο. Το ποιοι θα είναι όμως αυτοί που θα ξεριζωθούν είναι πια βέβαιο. Ο ελληνικός λαός. Αυτός ο λαός που δε σκέφτεται ότι αν δεν αντιδράσει θα είναι σε πολύ σύντομο χρονικά διάστημα αργά για δάκρυα.

www.periodista.gr