Κόκκινη κλωστή δεμένη, Νιόνιο μου …

της  Maren

Κόκκινη κλωστή δεμένη, Νιόνιο μου ….το παραμύθι αρχίζει με το σύνθημα «είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι»
Άνοιξη του 1985 η αναρχική εφημερίδα «Σπάστης» έχει κάνει κάλεσμα για συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας με αίτημα να φύγει η αστυνομία από τα Εξάρχεια.
Πανκς, μακρυμάλληδες και κουστουμαρισμένοι μαζεύονται στο σωρό. Ξαφνικά η συγκέντρωση περικυκλώνεται από ΜΑΤ και ΜΕΑ. Από την ντουντούκα ακούγεται η ανακοίνωση προς τους συγκεντρωμένους: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Έχετε πέντε λεπτά καιρό να διαλυθείτε. Αν τολμήσετε να φωνάξτε συνθήματα όπως –μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι– τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!»

Τα ΜΑΤ δε περιμένουν ούτε πέντε λεπτά. Η επίθεση είναι σφοδρή με ανελέητο ξύλο. Όταν τα ΜΑΤ ξεκουράζονται, το ρόλο τους αναλάμβαναν οι φασίστες από την ΕΠΕΝ και την ΕΝΕΚ (πρωτοπαλίκαρο τους ο Μαυρουδής Βορίδης). Πολύ τρέξιμο…. Πολύ λαχάνιασμα, μπροστά τα τσεκούρια και τα ξυράφια των φασιστών, πίσω οι πατριώτες του ΠΑΣΟΚ να βρίζουν και να χτυπούν με ξύλα. Μια ομάδα 40 περίπου κυνηγημένων καταφεύγει στο κτήριο του χημείου όπου και το καταλαμβάνει. Με ένα πανό μπροστά που γράφει: Ε=mxc2 και το σύνθημα «είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι». 

Τα υπόλοιπα τα γράφει η ιστορία…. εγώ λέω ένα παραμύθι.

Ένα παραμύθι που έχει δράκο. Αφού έχει δράκο, έχει και αγόρι και κορίτσι και έρωτες.
Τι ήθελε μες στο χαμό η μοσχαναθρεμμένη φοβισμένη μοναχοκόρη; Τα πάντα ήθελε!! Τα είχε τυλιγμένα μέσα σε ένα τραγούδι. Σιγοτραγουδούσε και ήταν ευτυχισμένη.
«Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου, κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή»
πήδαγε στίχο και πήγαινε πιο κάτω
« Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια, σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί»
Εκεί το έκοβε το τραγούδι. Και ξανάρχιζε από την αρχή…. Τα σκυλιά τα δαρμένα και σε ψάχνω σε διαδρόμους τα είχε βγάλει… Α ρε Νιόνιο, όλα τα ήξερες.
Το παλικάρι «που έφεγγε στη μέση της πλατείας»… δεν ξέρω ούτε τι ήθελε, ούτε τι τραγουδούσε. Άνοιξη του 1985…… πέντε μέρες που χαραχτήκαν στο μυαλό της κοπέλας. Πέντε μέρες που τον φόβο  τον σκέπασε ένα τραγούδι του Νιόνιου. Την τελευταία μέρα η κοπελούδα μας σιγοτραγούδησε μόνο ένα στίχο «στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά»…..
Το παραμύθι τελειώνει. Δεν έζησαν όλοι καλά, μόνο οι δράκοι ζουν ευτυχισμένοι, πλούσιοι και εξουσιαστές.
Η κοπελιά, δεν είναι κοπελιά, όμως η πλατεία, είναι πλατεία, γι αυτό κάθε Μάη ανηφορίζει την Τοσίτσα, φτάνει στην πλατεία, κάθεται στο παγκάκι και ντύνει τις σκέψεις της με το ίδιο τραγούδι «η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά». 

 
Άνοιξη 2013 …… ούτε η συγκέντρωση ανάβει, τα πάντα γίνονται με σκοπιμότητα. Συνείδηση χαμένη. Μήπως δεν υπάρχει και ο έρωτας; Και «χοροπηδώ, χοροπηδώ κι έχω ένα τραίνο ηλεκτρικό μες στο μυαλό μου μες στο μυαλό μου που χει όρια και μια ελευθερία ζόρικια αλλοιμονό μου».
Υπάρχει ένα άλλο τραγούδι του αγαπημένου της Νιόνιου. Του Νιόνιου πριν κουρευτεί. Μετά το κούρεμα αγνοεί τον κ. Διονύση Σαββόπουλο, όπως αγνοεί και την άνοιξη του 1989, μια άνοιξη βαθιάς παρακμής.
«Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα κανείς 

θα πλανηθούμε μοναχοί
θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.»

 
Το καλό το παλληκάρι, ίσως να κουράστηκε και να πήγε σπίτι, ίσως και να έγινε ένας πονηρός πολιτευτής και να σφυρίζει κρυφά στα σκαλιά του Συντάγματος ξημερώματα:
"Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
οι προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ".