Οποιος χούντες νοσταλγεί, τις βρίσκει μπροστά του...

vromostomos

Μια φορά κι έναν καιρό γκρουμ ακριβού ξενοδοχείου χτυπά την πόρτα τής σουίτας ενός πλούσιου πελάτη. Όταν αυτή ανοίγει ο υπάλληλος αντικρίζει την εικόνα τού ποδοσφαιριστή-θρύλου τής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τζορτζ Μπεστ, ο οποίος έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για το ταλέντο του αλλά και για τον αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα, να «περιποιείται» μια Μις Κόσμος στο κρεβάτι, όπου βρίσκονταν απλωμένα ένας πακτωλός χρημάτων κι ανοιγμένες σαμπάνιες. Το ερώτημα του γκρουμ έχει μείνει στην ιστορία: «Τί είναι αυτό που πήγε στραβά Τζόρτζι;»…

Αυτόν τον αφελή υπάλληλο μου θυμίζουν όλοι εκείνοι που απορούν για το ότι στη δημοσκόπηση της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» τρεις στους δέκα απάντησαν πως τα πράγματα ήταν καλύτερα επί δικτατορίας. Έχουν μπροστά τους ένα σκηνικό καταστροφής μιας χώρας, το οποίο στήνεται με γοργές κινήσεις τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά αναρωτιούνται ακόμα γιατί αξιομνημόνευτη μερίδα τού πληθυσμού στρέφεται προς «λύσεις» όπως η  Χρυσή Αυγή και οι υπόλοιποι λάτρεις των συνταγματαρχών και του αυταρχικού τους καθεστώτος. Εύχομαι, απλώς, η έκπληξή τους να μην είναι ειλικρινής γιατί είναι πολύ χειρότερο αυτοί που σε κυβερνούν να μην είναι μόνο φαύλοι αλλά κι ανόητοι…

Δεν αμφιβάλλω ότι δεδομένης της κατάστασης η ακροδεξιά, ο νεοναζισμός, η μισαλλοδοξία, η στρατοκρατία, η θεοκρατία, η «τάξις κι ασφάλεια» και η απολυταρχία θα προσεταιρίζονται όλο και περισσότερους οπαδούς. Δεν περιμένω σοφότερη αντίδραση από ένα λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο είχε εθιστεί τις προηγούμενες δεκαετίες να ανέχεται τον παρασιτισμό μιας ελίτ που το δωροδοκούσε με θεσούλες στο Δημόσιο, θαλασσοδάνεια και, γενικότερα, μια ζωή μόνο με δικαιώματα και χωρίς υποχρεώσεις. Ωστόσο, είναι θλιβερή και η αντίδραση όσων βαυκαλίζονται πως συγκροτούν τον πνευματικό κόσμο αυτής της χώρας, οι οποίοι προτιμούν να καυτηριάζουν στο δημόσιο λόγο τους το φαινόμενο κι όχι τις γενεσιουργές του αιτίες.

Δεν εκπλήσσομαι ούτε από αυτό όμως. Η μετριότητα δε μπορεί  να διαιωνίσει το είδος της, αν είναι επιθετική απέναντι σε αυτούς που την ταΐζουν για να παραμένει οκνηρή κι ανέμπνευστη. Είναι λογικό οι κρατικοδίαιτοι «καλλιτέχνες» μας, οι οποίοι σιτίζονται εξτρά από μια αργόσχολη πλουτοκρατία, να επιτίθενται μόνο στην πλέμπα και να μη λένε κουβέντα για εκείνους που βολεύονται από ένα σύστημα που αναπαράγει τις ανισότητές του. Αυτός, ωστόσο, δεν είναι λόγος να μένουν σιωπηλοί όσοι κατανοούν βαθύτερα τα μυστικά τής κρίσης κι ονειρεύονται μια κοινωνία που δεν θα επικρατεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εχουν ιστορικό χρέος να βγουν μπροστά για να συμπαρασύρουν την πλειονότητα του ελληνικού λαού, η οποία παρακολουθεί μακάρια τον όλεθρό της λες κι αφορά κάποιον άλλο κι όχι την ίδια…