ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΣ (τ. πρόεδρος ΑΔΕΔΥ) : Ρήξη με τις παθογένειες της ΔΔ

Ο τ. πρόεδρος  της ΑΔΕΔΥ  "γράφει" σε  έρευνα του κυριακάτικου Έθνους ...

και σχολιάζουν τρεις αναγνώστες...

 Η «πολυ-κρίση» που βιώνουμε έχει εγκαταστήσει στη χώρα μια δύσκολη έως ανυπόφορη κατάσταση για τους πολίτες.

Οι ανάγκες των πολιτών, της οικονομίας, της πατρίδας μας έχουν αυξηθεί και ταυτόχρονα διαφοροποιούνται με ταχύτητα και πυκνότητα. Το Δημόσιο πρέπει επειγόντως να ανταποκριθεί. Η ανάταξή του -και ως συνθήκη εξόδου από την κρίση, ανάταξης της ίδιας της χώρας- είναι μείζονος σημασίας πολιτική και έργο. Η πρόκληση της μεγέθυνσης του αποτελέσματος δηλαδή: ο αποδοτικός, παραγωγικός συνδυασμός του ανθρώπινου κεφαλαίου, των διαθέσιμων τεχνολογικών και οικονομικών πόρων (που είναι λιγότεροι και γίνονται πιο σπάνιοι όσο διαρκεί η κρίση) -αν και ένα δίδαγμα που πρέπει να κρατήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι πάντα οι δημόσιοι πόροι πρέπει να θεωρούνται σπάνιοι και η αξιοποίησή τους υπό διαρκή έλεγχο και αξιολόγηση- είναι το κλειδί. Γνωρίζουμε, όμως, ότι ένα κλειδί: κλείνει ή ανοίγει.

Ο,τι χειρότερο, λοιπόν, είναι να μην τολμήσουμε με σχέδιο την οριστική ρήξη με τις διαχρονικές παθογένειες (κομματικές, πελατειακές, διαμεσολαβητικές πρακτικές στη Δημόσια Διοίκηση) και να παραμείνουμε «κλειδωμένοι» στο παρελθόν ή να φοβηθούμε την αναδιοργάνωση, τον ριζικό ανασχεδιασμό με βάση τις δημόσιες πολιτικές που έχει ανάγκη ο πολίτης και συνταγματική υποχρέωση το κράτος (και όχι με βάση τα «κουτιά» των σημερινών γραφειοκρατικών και εν πολλοίς αντιορθολογικών προσεγγίσεων, όπως π.χ. η αλλαγή οργανογραμμάτων στην παλιά δομή διαιρέσεων, συνόρων, αρχιτεκτονικής της Δημόσιας Διοίκησης), δηλαδή να νομίζουμε ότι ανοίγουμε πόρτες και δρόμους στο μέλλον με «λύσεις» από το χθες.

Οι οριζόντιες πολιτικές του Μνημονίου (καταργήσεις, συγχωνεύσεις) θα πρέπει να αντικατασταθούν άμεσα από οριζόντιες πολιτικές τύπου ΚΕΠ, διαύγειας, εάν επιδιώκουμε νέο, σύγχρονο, αποδοτικό Δημόσιο.

Οριζόντιες υπηρεσίες και λειτουργίες, που στηρίζονται στις νέες, ψηφιακές, δημιουργούν θέσεις εργασίας για τους νέους, αξιοποιούν τα υψηλά προσόντα τους, ανανεώνουν στοχευμένα το ανθρώπινο δυναμικό, μπορούν να απογειώσουν την αποδοτικότητα του Δημοσίου προς τον πολίτη.

Προφανώς και οι μάχες των κομματικών χαρακωμάτων και σκοπιμοτήτων με «γαϊτανάκι» το Δημόσιο -που δυστυχώς υπάρχουν και την ώρα που η ζωή όλων μας υποβαθμίζεται και χρειαζόμαστε καλές δημόσιες υπηρεσίες- κυριαρχούν και σε συλλογικούς, συνδικαλιστικούς ή επιστημονικούς φορείς, που μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες με ορίζοντα, με στρατηγικό χαρακτήρα - είναι ένα επιπρόσθετο αρνητικό εντός και εκτός του Δημοσίου.

Μπορούμε με όραμα, με πρόγραμμα πέρα από το Μνημόνιο, να δημιουργήσουμε ένα νέο Δημόσιο, αρκεί αυτό που διακηρύττουμε να το εννοούμε και να μην το αναβάλλουμε επειδή είναι ο Α στην κυβέρνηση και θέλουμε τον Β, ένα καταστροφικό παιχνίδι των τελευταίων δεκαετιών που ρευστοποίησε τη Δημόσια Διοίκηση, την εγκλώβισε σε μόνιμη κρίση και αμφισβήτηση, χωρίς υποστήριξη, συναίνεση για θετικές αλλαγές, βορρά στον λαϊκισμό και την απαξίωση, έρμαιο και διαφόρων, ανομοιόμορφων, ποικιλώνυμων ομάδων πίεσης και συμφερόντων και στο εσωτερικό της. Ωρα να αποφασίσουμε και όχι απλώς να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές, να προχωρήσουμε τώρα.

Δεν πρέπει να παραμείνουμε «κλειδωμένοι» στο παρελθόν, φοβούμενοι την αναδιοργάνωση

Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ

3 μηνύματα αναγνωστών

Ο πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ για να αποφύγει το κύριο, δηλαδή να έλθει σε σύγκρουση με τις μνημονιακές πολιτικές, περιορίζεται στις γνωστές διαχρονικές παθογένειες της δημόσιας διοίκησης. Αποσιωπά, κι απ’ ότι φαίνεται σκόπιμα, ότι η αναδιοργάνωση που σήμερα επιχειρείται δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσαρμογή του δημοσίου στις ανάγκες των δανειστών και όχι του πολίτη. Γιατί, όταν είναι γνωστό ότι τα μνημόνια προβλέπουν συρρίκνωση του κράτους κατά το ένα τρίτο προς όφελος των ιδιωτών, μείωση της απασχόλησης στο δημόσιο κατά 300. 000 εργαζόμενους και στα πλαίσια αυτά κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, υπηρεσίες πρόνοιας κλπ. , για ποιες καλές δημόσιες υπηρεσίες μας μιλά; Είναι φανερό ότι μνημόνια και δημόσιες υπηρεσίες που να καλύπτουν τις ανάγκες του πολίτη και της αειφόρου ανάπτυξης δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Είναι έννοιες ασύμβατες.   ***
Με δυο (κινηματογραφικά) λόγια: "Η επιστροφή του ροζ πάνθηρα". . . Στο ρόλο του αξέχαστου Πήτερ Σέλερς ο "αξέχαστος" Σπύρος Παπασπύρος! Ο οποίος "έφυγε" για να μείνει και μένει "δια να ομιλεί". Και ίσως (ποιος ξέρει) για να παίζει το ρόλο του αόρατου μαέστρου. . . Καυμένε τσικρικάκο μου τι σου ΄μελλε να πάθεις, από κακούργα εντολή κι από πανούργο τέως. . . " Ρε "φίλε" η κατάντια δεν έχει όνομα, δεν άκουσες τίποτα για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Για ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ που κρατούσαν τα κλειδιά της ΑΔΕΔΥ τόσα χρόνια; Χρόνια που πετύχατε ο κοσμάκης να βρίζει την ΑΔΕΔΥ, κι όχι τις κολλεγιές σας; Και τώρα το ρίξαμε στην αγιαστούρα. . . Μας λές, "ώρα να αποφασίσουμε και όχι απλώς να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές, να προχωρήσουμε τώρα". Μας λες, "Μπορούμε με όραμα, με πρόγραμμα πέρα από το Μνημόνιο, να δημιουργήσουμε ένα νέο Δημόσιο, αρκεί αυτό που διακηρύττουμε να το εννοούμε και να μην το αναβάλλουμε επειδή είναι ο Α στην κυβέρνηση και θέλουμε τον Β". Μας λες. . . μας λες. . . δηλαδή τι μας λες με δυο λόγια: Ότι η κρίση είναι ευκαιρία, και ότι πρέπει να κάνουμε ενδομνημονιακό διάλογο. . . Δηλαδή ρε "φίλε" και σε ρόλο γεφυροποιού; Στον ύπνο σου τον βλέπεις το μακαρίτη τον Αβέρωφ; Τέλος πάντων, κάτι από Παλαιά Διαθήκη μου θυμίζουν όλα αυτά. . Κάτι από Βασιλέα Δαυιδ, που αφου εδήωσε, κατέσφαξε, ασχημόνησε, στο τέλος τόριξε στα αγιωτικά. . . ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου!!! Αυτός τουλάχιστον πονηρά σκεπτόμενος ζήτησε και μια συγγνώμη! Εσύ ρε μάγκα μου; Μας αρκεί νομίζεις, για να τα φέρουμε βόλτα, να σε θυμώμαστε να χορεύεις ζεΙμπέκικο στα εγκαίνια του Σκανδαλίδη; Κι εσύ να μας χορεύεις εμάς καρσιλαμά; Άντε ρε, καλό Πάσχα!   **
Άσε μας ρε μεγάλε, μιλάς κιόλας εσύ? 10 χρόνια πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, χέρι χέρι με το κομματικό κατεστημένο, ούτε καν δεν άρθρωσες μια λέξη για τους κομματάρχες που κυβερνούσαν, ούτε για τις συντεχνίες που λυμαίνονται το δημόσιο. Και την δύσκολη στιγμή, την έκανες για εξωτερικό και μας άφησες με τον Τσικρικά στο. . . χέρι!