ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΠΑΝΟΥ: Αλήθειες και ψέματα για το Δημόσιο

Από την αρ­χή της κρί­σης το Δη­μό­σιο και οι δη­μό­σιοι υ­πάλ­λη­λοι στο­χο­ποιή­θη­καν α­πό τις κυ­βερ­νή­σεις α­πέ­να­ντι στην υ­πό­λοι­πη κοι­νω­νία χα­ρα­κτη­ρι­ζό­με­νοι ως α­πο­κλει­στι­κά υ­πεύ­θυ­νοι για τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή κρί­ση και τα προ­βλή­μα­τα της χώ­ρας.

Πρώ­τα σε αυ­τούς ε­φαρ­μό­σθη­καν τα μέ­τρα για μειώ­σεις μι­σθών και σή­με­ρα η συ­νο­λι­κή μείω­ση ει­σο­δή­μα­τος (κα­τά μέ­σο ό­ρο) υ­περ­βαί­νει το 50%.

Σή­με­ρα, στο­χο­ποιού­νται για άλ­λη μια φο­ρά για να υ­λο­ποιη­θούν οι χι­λιά­δες α­πο­λύ­σεις, για τις ο­ποίες εί­χαν δε­σμευ­τεί οι κυ­βερ­νή­σεις α­πό το πρώ­το μνη­μό­νιο, πα­ρου­σιά­ζο­ντας μά­λι­στα τις α­πο­λύ­σεις ως α­πα­ραί­τη­τη προϋπό­θε­ση για την κα­τα­βο­λή της ε­πό­με­νης δό­σης.

Η προ­πα­γάν­δα που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για πει­σθεί η κοι­νή γνώ­μη και να α­πο­κρύ­ψουν τον πραγ­μα­τι­κό στό­χο εί­ναι πραγ­μα­τι­κά «μα­κια­βε­λι­κής» έ­μπνευ­σης:

* Οι δη­μό­σιοι υ­πάλ­λη­λοι εί­ναι πολ­λοί, πα­ρου­σιά­ζο­ντας μά­λι­στα α­πί­στευ­τα νού­με­ρα ε­ντε­λώς αυ­θαί­ρε­τα (1.000.000 – 1.500.000 – 2.000.000). Τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της α­πο­γρα­φής, την ο­ποία οι ί­διοι διε­ξή­γα­γαν ου­δέ­πο­τε προ­βλή­θη­καν.

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι με στοι­χεία του Υ­ΠΕΣΔ­ΔΑ, τον Οκτώ­βρη του 2012, οι μό­νι­μοι δη­μό­σιοι υ­πάλ­λη­λοι (πο­λι­τι­κοί, στρα­τιω­τι­κοί, έν­στο­λοι, ιε­ρείς, αι­ρε­τοί κ.ά.) ή­ταν 570.000, εκ των ο­ποίων το κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό, στο ο­ποίο θα ε­πι­βλη­θούν τα μέ­τρα, δεν υ­περ­βαί­νει τους 400.000, δη­λα­δή κά­τω α­πό τον ευ­ρω­παϊκό μέ­σο ό­ρο (στοι­χεία ΟΟ­ΣΑ και Eurostat) και σα­φώς εί­ναι πο­λύ λί­γοι (αν πραγ­μα­το­ποιη­θεί ο στό­χος για 150.000-180.000 συ­ντα­ξιο­δο­τή­σεις και α­πο­λύ­σεις μέ­χρι το 2015) για να α­ντα­πο­κρι­θούν έ­στω και στοι­χειω­δώς στις κοι­νω­νι­κές α­νά­γκες.

* Οι δη­μό­σιοι υ­πάλ­λη­λοι εί­ναι «ε­πίορ­κοι», δη­λα­δή α­νί­κα­νοι, ρά­θυ­μοι ή διε­φθαρ­μέ­νοι.

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι έ­να α­πό τα βα­σι­κά προ­βλή­μα­τα της δη­μό­σιας διοί­κη­σης εί­ναι ο κομ­μα­τι­σμός και η χρη­σι­μο­ποίη­ση της α­πό τον ε­κά­στο­τε νι­κη­τή των ε­κλο­γών ως λά­φυ­ρο για την ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση μι­κρο­κομ­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Με βά­ση αυ­τή την αρ­χή χρη­σι­μο­ποιή­θη­καν και οι δη­μό­σιοι υ­πάλ­λη­λοι και συ­νε­πώς η α­ξιο­λό­γη­ση τους βα­σί­στη­κε σε με­γά­λο βαθ­μό σε κομ­μα­τι­κά κρι­τή­ρια. Οι διε­φθαρ­μέ­νοι ή α­νί­κα­νοι που δεν α­πο­μα­κρύν­θη­καν α­πό τη θέ­ση τους ή­ταν αυ­τοί που προ­στα­τεύο­νταν α­πό την πο­λι­τι­κή η­γε­σία για να ι­κα­νο­ποιή­σουν α­πό τη δι­κή τους θέ­ση, δι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα. Η δια­φθο­ρά ή­ταν πά­ντα «κά­θε­τη» άρ­χι­ζε α­πό τα υ­πουρ­γι­κά γρα­φεία και εί­ναι τε­λείως υ­πο­κρι­τι­κό και α­πα­ρά­δε­κτο, οι ί­διοι οι άν­θρω­ποι που ε­ξέ­θρε­ψαν αυ­τά τα φαι­νό­με­να να «κου­νούν το δά­κτυ­λο» στους έ­ντι­μους ερ­γα­ζό­με­νους κα­θι­στώ­ντας τους υ­πεύ­θυ­νους για δι­κές τους με­θο­δεύ­σεις.

* Ο ό­ρος «ε­πίορ­κοι» α­πευ­θύ­νε­ται προς την κοι­νω­νία και έ­χει στό­χο να ε­νερ­γο­ποιή­σει τον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι το πει­θαρ­χι­κό δί­καιο το ο­ποίο συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­το στον υ­παλ­λη­λι­κό κώ­δι­κα (Ν.3528/2007) έ­χει αλ­λά­ξει δύο φο­ρές τον τε­λευ­ταίο ε­νά­μι­ση χρό­νο και συ­γκε­κρι­μέ­να:

- Ο νό­μος 4057/2012 άλ­λα­ξε τα πει­θαρ­χι­κά συμ­βού­λια α­πο­κλείο­ντας τους εκ­προ­σώ­πους των ερ­γα­ζο­μέ­νων (οι ο­ποίοι κα­τη­γο­ρή­θη­καν ό­τι α­θώω­ναν τους υ­παλ­λή­λους, πα­ρό­τι ή­ταν μειο­ψη­φία) και αυ­στη­ριο­ποίη­σε τις προϋπο­θέ­σεις για ε­πι­βο­λή ποι­νής. Μέ­χρι σή­με­ρα δεν έ­χουν λει­τουρ­γή­σει τα πει­θαρ­χι­κά συμ­βού­λια (με ευ­θύ­νη της κυ­βέρ­νη­σης και ό­χι των ερ­γα­ζο­μέ­νων) και για αυ­τόν το λό­γο ψη­φί­σθη­κε ο ν. 4093/2012. Με βά­σει το νό­μο αυ­τό, ό­σοι πα­ρα­πέ­μπο­νται για ο­ποια­δή­πο­τε αι­τία α­κό­μη και για συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση, για την προ­σω­πι­κή τους ζωή (α­να­ξιο­πρε­πώς ε­ξωϋπη­ρε­σια­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά) ή για α­στι­κή δια­φθο­ρά με άλ­λον πο­λί­τη ή α­πλώς διό­τι εκ­προ­σώ­πη­σαν το Δη­μό­σιο σε δια­φο­ρά με ι­διώ­τη και κα­ταγ­γέλ­θη­καν α­πό αυ­τόν, τί­θε­νται σε αρ­γία. Εκα­το­ντά­δες ή και χι­λιά­δες ά­το­μα (δεν γνω­ρί­ζου­με τον α­κρι­βή α­ριθ­μό, ο ο­ποίος εί­ναι με­γά­λος) πα­ρα­πέ­μπο­νται, εκ­διώ­κο­νται α­πό την υ­πη­ρε­σία και δια­σύ­ρο­νται χω­ρίς κα­νέ­να ου­σια­στι­κό λό­γο α­να­μέ­νο­ντας πό­τε θα τε­λε­σι­δι­κή­σει η υ­πό­θε­ση (με­τά α­πό 1-2 α­κό­μα και 10 χρό­νια). Ο πραγ­μα­τι­κός στό­χος αυ­τών των ρυθ­μί­σεων εί­ναι:

α. Ο δια­συρ­μός του Δη­μο­σίου, ού­τως ώ­στε οι ο­ποιεσ­δή­πο­τε αλ­λα­γές προς το χει­ρό­τε­ρο να «πε­ρά­σουν» ευ­κο­λό­τε­ρα.

β. Η κα­τα­τρο­μο­κρά­τη­ση των υ­παλ­λή­λων ώ­στε φο­βού­με­νοι να μην τολ­μούν να υ­ψώ­σουν το α­νά­στη­μά τους και να υ­πε­ρα­σπι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντά του Δη­μο­σίου, να εί­ναι δη­λα­δή πιο υ­πο­χω­ρη­τι­κοί στις α­παι­τή­σεις ι­διω­τών αλ­λά και στις α­παι­τή­σεις της πο­λι­τι­κής και υ­πη­ρε­σια­κής τους η­γε­σίας.

γ. Να κτυ­πη­θεί το ί­διο το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, α­φού οι πρώ­τοι που πα­ρα­πέ­μπο­νται εί­ναι συν­δι­κα­λι­στές (πα­ρε­μπό­δι­ση συ­γκοι­νω­νιών λό­γω πο­ρείας, πα­ρε­μπό­δι­ση ει­σό­δου σε δη­μό­σιες υ­πη­ρε­σίες λό­γω α­περ­γίας, α­πεί­θεια κ.ά.).

Τα συν­δι­κά­τα και ι­διαί­τε­ρα οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς εί­μα­στε κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά υ­πέρ της πα­ρα­δειγ­μα­τι­κής τι­μω­ρίας των δη­μο­σίων υ­παλ­λή­λων που δια­πράτ­τουν ποι­νι­κά α­δι­κή­μα­τα  χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τη θέ­ση τους για ι­δίων ό­φε­λος εις βά­ρους του κοι­νω­νι­κού συ­νό­λου. Αυ­τοί έ­πρε­πε και πρέ­πει να τι­μω­ρού­νται.

Δεν θα δεχ­θού­με ό­μως την «πα­ρα­γω­γή ε­πιόρ­κων μαϊμού» προ­κει­μέ­νου να ε­ξυ­πη­ρε­τη­θούν οι στό­χοι της κυ­βέρ­νη­σης για διά­λυ­ση του Δη­μο­σίου, για εκ­χώ­ρη­ση ό­λων των αρ­μο­διο­τή­των σε ι­διώ­τες και για κα­τάρ­γη­ση βα­σι­κών ερ­γα­σια­κών, κοι­νω­νι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των.

* Η τέ­ταρ­τη αι­τία που ο­δη­γεί σε συρ­ρί­κνω­ση και υ­πο­νό­μευ­ση του δη­μο­σίου εί­ναι κα­ταρ­γή­σεις και συγ­χω­νεύ­σεις ορ­γα­νι­σμώ­ν.

Μέ­χρι στιγ­μής πολ­λά νο­σο­κο­μεία (Πα­τη­σίων, Ι­ΚΑ κ.ά.) κα­ταρ­γού­νται ή συγ­χω­νεύο­νται.

Υπη­ρε­σίες με τε­ρά­στια κοι­νω­νι­κή ση­μα­σία και αυ­το­χρη­μα­το­δο­τού­με­νες ό­πως η Εργα­τι­κή Εστία ή Εργα­τι­κή Κα­τοι­κία, έ­κλει­σαν και έ­πε­ται συ­νέ­χεια. Η κυ­βέρ­νη­ση και τα γνω­στά «πα­πα­γα­λά­κια» πα­ρου­σιά­ζουν υ­πη­ρε­σίες, που έ­πρε­πε να έ­χουν κλεί­σει, αλ­λά δια­τη­ρή­θη­καν για μι­κρο­κομ­μα­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες (Λί­μνης Κω­παΐδας, Θεσ­σα­λο­νί­κη Πο­λι­τι­στι­κή Πρω­τεύου­σας) με σκο­πό να ε­ξα­πα­τή­σουν τον κό­σμο και να α­πο­κρύ­ψουν την α­λή­θεια.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­μως εί­ναι ό­τι σή­με­ρα πλήτ­τε­ται το Δη­μό­σιο ως κοι­νω­νι­κό α­γα­θό. Αυ­τοί που μέ­χρι τώ­ρα το χρη­σι­μο­ποίη­σαν και εί­ναι υ­πεύ­θυ­νοι για τις πα­θο­γέ­νειες του, σή­με­ρα ε­πι­θυ­μούν την ου­σια­στι­κή κα­τάρ­γη­σή του και την εκ­χώ­ρη­σή του σε ι­διώ­τες α­ντί πι­να­κίου φα­κής.

«Στο Δη­μό­σιο θα πα­ρα­μεί­νει ό,τι δεν ε­πι­θυ­μεί ή δεν μπο­ρεί να ε­πι­τε­λέ­σει ο ι­διώ­της» εί­χε πει ο κ. Μα­νι­τά­κης στη Βου­λή και το υ­λο­ποιεί κα­τά γράμ­μα. Σί­γου­ρα υ­πάρ­χουν προ­βλή­μα­τα στο Δη­μό­σιο ό­πως υ­πο­χρη­μα­το­δό­τη­ση των δη­μο­σίων υ­πη­ρε­σιών, πο­λυ­νο­μία, σύγ­χυ­ση αρ­μο­διο­τή­των, ά­νι­ση κα­τα­νο­μή του προ­σω­πι­κού, γρα­φειο­κρα­τία, κομ­μα­τι­σμός, ό­λα ό­μως α­πορ­ρέ­ουν α­πό την ί­δια αι­τία, τις πο­λι­τι­κές που προώ­θη­σαν δια­χρο­νι­κά οι κυ­βερ­νή­σεις.

Σή­με­ρα ό­μως η α­νά­γκη για δη­μό­σιες υ­πη­ρε­σίες, δη­μό­σια υ­γεία, παι­δεία, πρό­νοια εί­ναι πιο ε­πι­τα­κτι­κή α­πό πο­τέ, με δε­δο­μέ­νο, μά­λι­στα,  ό­τι η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του ελ­λη­νι­κού λα­ού έ­χει ε­ξα­θλιω­θεί και δεν μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πί­σει στοι­χειώ­δεις α­νά­γκες. Μέ­χρι τώ­ρα έ­χουν γί­νει κι­νη­το­ποιή­σεις για υ­πε­ρά­σπι­ση δη­μο­σίων υ­πη­ρε­σιών α­πό πολ­λές το­πι­κές κοι­νω­νίες και μά­λι­στα πο­λύ δυ­να­μι­κές και με με­γά­λη συμ­με­το­χή.

Δεν έ­χει γί­νει, ό­μως, μια συ­ντο­νι­σμέ­νη προ­σπά­θεια α­πό ό­λη την Ελλά­δα με πρω­το­βου­λία των συν­δι­κα­λι­στι­κών φο­ρέων, με ε­νερ­γή συμ­με­το­χή και το­πι­κών κοι­νω­νιών αλ­λά και της Αρι­στε­ράς συ­νο­λι­κά για υ­πε­ρά­σπι­ση των κοι­νω­νι­κών α­γα­θών.

Θεω­ρώ ό­τι αυ­τό εί­ναι κα­θή­κον πρω­ταρ­χι­κής ση­μα­σίας σε μια κοι­νω­νία που κυ­ριο­λε­κτι­κά λε­η­λα­τεί­ται.

  * Η Δέ­σποι­να Σπα­νού εί­ναι α­ντι­πρό­ε­δρος της Α­ΔΕ­ΔΥ.

www.epohi.gr