ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΟΦΕΙΛΕΣ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΦΥΡΙΖΑΝ ΑΔΙΑΦΟΡΑ, ΤΩΡΑ ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ... «ΚΛΕΦΤΙΚΑ»!

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Πολλή... «λεβεντιά» έχει πέσει τελευταία, με αφορμή τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ολοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για το ζήτημα, που το έκρυβαν κάτω από το χαλί, που θεωρούσαν περίπου «γραφικούς» όσους το κρατούσαν και το κρατούν ζωντανό, που η βασική τους σχέση με το θέμα ήταν ότι είχαν... χάσει τα σχετικά έγγραφα, παρελαύνουν τώρα μπροστά από κάμερες και μικρόφωνα για να παραστήσουν ο καθένας με τον τρόπο του τον... Πρέκα στη γνωστή ταινία.

Μέχρι και ο Βενιζέλος εμφανίστηκε να δηλώνει ότι, αν σε κάποιον χρωστάμε την ανακίνηση του ζητήματος των γερμανικών αποζημιώσεων, αυτός είναι το... ΠΑΣΟΚ!

Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια, ξεκινώντας από τις οφειλές αυτές καθ' αυτές. Οπως επανειλημμένως έχει αναφέρει το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα»,

«η Γερμανία μάς οφείλει:

1. 7,160 δισ. δολάρια που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που προξένησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας μας.

2. 3,5 δισ. δολάρια από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν τη χώρα μας να τους παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.

Επιπλέον, οφείλουν στην Ελλάδα:

α) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και β) τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής εις βάρος των κατοίκων 100 περίπου ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών), αλλά και γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Με διάφορους χειρισμούς, η Γερμανία έχει κατορθώσει να αναβάλει την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι τη σύναψη οριστικής συνθήκης ειρήνης (2+4) στη Μόσχα το 1990. Από τότε όμως πέρασαν δύο δεκαετίες και η μεν Γερμανία δεν εννοεί να εξοφλήσει το χρέος της, οι δε ελληνικές κυβερνήσεις δεν τολμούν να αξιώσουν την εξόφλησή τους».

Αυτά τόνιζε και τονίζει, δεκαετίες τώρα, το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα». Σημειώνοντας, παράλληλα, ότι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσον αφορά τις καταστροφές στην οικονομική υποδομή της χώρας και το κατοχικό δάνειο, έχουν υπολογιστεί με αγοραστική αξία δολαρίου του 1938. Πράγμα που σημαίνει ότι το ύψος των οφειλών ξεπερνά σε σημερινές τιμές τα 162 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους.

(Ανακοίνωση «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», 26.11.2010).

Τι έκανε για όλα αυτά επί δεκαετίες το ελληνικό κράτος των «Πλαστήρων», των «Παπάγων», των «Μητσοτάκηδων», των «Καραμανλήδων» και των «Παπανδρέου» είναι γνωστό. Περιγράφεται με μια λέξη: Τίποτα!

Είναι πασίγνωστο: Επί εφτά δεκαετίες από τις σφαγές, το κράτος και οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, στο πλαίσιο της ταξικής κολεγιάς τους με Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Πορτογάλους κεφαλαιοκράτες, σφύριζαν αδιάφορα και ποτέ - μα ποτέ - δεν διεκδίκησαν ουσιαστικά τις αποζημιώσεις.

Να, όμως, που το τελευταίο διάστημα αλλάξανε σκοπό, και ενώ μέχρι σήμερα σφυρίζανε αδιάφορα, τώρα έχουν αρχίσει να σφυρίζουν... «κλέφτικα» και «λεβέντικα»!

Ποια είναι, όμως, η αλήθεια;

Η υπόθεση, σε αυτήν την τρέχουσα φάση της, έχει ως εξής:

Πριν από τρία χρόνια, ήρθε η δικαίωση των κατοίκων του Διστόμου από τον ιταλικό Αρειο Πάγο, στον οποίο προσέφυγαν οι Διστομίτες, διεκδικώντας αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των ναζί.

Αλλά, γιατί οι κάτοικοι του Διστόμου αναγκάστηκαν να αναζητήσουν το δίκιο τους στην... Ιταλία;

Για τον πολύ απλό λόγο ότι η εκτέλεση ανάλογων θετικών αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων τορπιλίστηκε, «πάγωσε» και απαγορεύτηκε (!) στην Ελλάδα μετά από παρέμβαση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και των αρμοδίων υπουργών του επί της Δικαιοσύνης, με τη σιωπηρή στήριξη των προυχόντων της ΝΔ.

Και ενώ αυτή ήταν η «πολιτεία» του ΠΑΣΟΚ γύρω από το θέμα, μόλις η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη κατά της απόφασης του ιταλικού Αρείου Πάγου, η κυβέρνηση Παπανδρέου, το Γενάρη του 2011, δήλωσε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης ότι θα παραβρεθεί ως «συμπαραστάτης» των Διστομιτών στο δικαστήριο της Χάγης, «ξεχνώντας» ότι επρόκειτο για μια υπόθεση που η ίδια είχε ναρκοθετήσει στο εσωτερικό της Ελλάδας!

Αν, λοιπόν, οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχουν, αναζητούν «κλέη» για την ανδρεία και τον πατριωτισμό τους γύρω από μια υπόθεση που έχει «ξεχαστεί» και ξεπουληθεί όσο λίγες, θα πρέπει να μας εξηγήσουν τι έγινε μέχρι να φτάσει το θέμα στη Χάγη (μέσω... Ιταλίας).

Δηλαδή να μας πουν:

Πρώτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, αντί να «συμπαρίστανται» στη Χάγη, δεν έδωσαν - εδώ, στην Αθήνα - μια εντολή στον υπουργό τους της Δικαιοσύνης να επιτρέψει, ήδη από το 1997, την εφαρμογή της «παγωμένης» απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων;

Δεύτερον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, ενώ το Δικαστήριο της Λιβαδειάς με την απόφασή του αποδέχθηκε το αίτημα των συγγενών των θυμάτων και τους επιδίκασε αποζημίωση ύψους εννέα δισ. δραχμών, ενώ ο Αρειος Πάγος απέρριψε την προσφυγή της Γερμανίας και με την 1357/99 απόφασή του αποφάνθηκε υπέρ της βασιμότητας του δικανικού σκεπτικού του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, ενώ το Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε τους συγγενείς των θυμάτων που προσέφυγαν με αίτημα την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης εις βάρος του Ινστιτούτου «Γκαίτε» και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής και απέρριψε το γερμανικό αίτημα ανακοπής, εντούτοις το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης αρνήθηκε να εκδώσει την απαιτούμενη από το άρθρο 923 του ΚΠΔ εξουσιοδότηση για εκτέλεση δικαστικής απόφασης έναντι τρίτου κράτους;

Τρίτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δεν έδωσαν εντολή στο υπουργείο Δικαιοσύνης να εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα;

Τέταρτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, συνεχίζουν επί 15 και παραπάνω χρόνια να κρατούν «ανενεργή» την εκτέλεση των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων;

Πέμπτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δε διαμόρφωσαν το κατάλληλο νομικό πλαίσιο και δεν προχώρησαν σε αναπομπή της υπόθεσης στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όταν η Γερμανία κατάφερε τελικά - με το ελληνικό κράτος να κάνει τα στραβά μάτια - και πέτυχε την ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα ετεροδικίας στους σφαγείς του ελληνικού λαού; Γιατί δεν διαμόρφωσαν το νομικό πλαίσιο, ώστε να εφαρμοστούν οι αποφάσεις δικαίωσης των Διστομιτών, αλλά, αντίθετα, επέτρεψαν το μεν Εφετείο Αθηνών και ο Αρειος Πάγος να κάνει δεκτή με μεταγενέστερη απόφαση (36/2002) την προσφυγή της Γερμανίας για ακύρωση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, το δε Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν οι κάτοικοι του Διστόμου να αποφαίνεται ότι η πράξη του υπουργού Δικαιοσύνης είναι κυριαρχική πράξη της Πολιτείας που δεν υπόκειται σε «κυριαρχικό έλεγχο»;

Εκτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, όχι μόνο δεν έθεσαν τις οφειλές σε διακρατικό επίπεδο αλλά έφεραν τα πράγματα σε τέτοια κατάσταση, ώστε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (για το οποίο μάλιστα... πανηγυρίζουν), πατώντας πάνω στις ελληνικές αποφάσεις να δικαιώνει όχι τους Διστομίτες, αλλά τη Γερμανία (σ.σ.: πράγμα για το ποίο δεν είχαμε καμία αμφιβολία...), κρίνοντας παράνομες τις αποφάσεις ιταλικών δικαστηρίων για αναγκαστική κατάσχεση σε περιουσία του γερμανικού δημοσίου υπέρ των θυμάτων, με το αιτιολογικό της... ετεροδικίας και της ασυλίας της Γερμανίας;

Συμπέρασμα:

Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά. Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η κάλπικη αντρειοσύνη. Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να μετρούν σαν μπόι τον ψοφοδεή ίσκιο τους.

Και πραγματικά:

Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες που κοψομεσιάστηκαν, με αφορμή την παραπομπή της υπόθεσης του Διστόμου στη Χάγη, να επιδαψιλεύουν ύμνους και να απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών βασιλέων» που υπηρετούν.

*Δημοσιευθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Πέμπτη 25 Απριλίου 2013