“κανείς δεν θα είναι ασφαλής, ούτε οι νεκροί”.

«Σε τροχιά ψήφισης από τη Βουλή μπαίνει το νομοσχέδιο για τις απολύσεις στους κρατικούς φορείς, το έκτακτο τέλος ακινήτων, τη διευθέτηση των χρεών προς την Εφορία και τα Ταμεία».

                                                                                                                           της MAREN
Εδώ και καιρό κάθε φορά που διαβάζω για νομοσχέδια, απολύσεις, εισφορές, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν λόγια. 
Γενικά δεν μπορώ να εκφέρω με λόγο αυτά που νοιώθω. 
Ίσως μια σκηνή από το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλουγλου το "Welcome To Europe", αυτή του Έλληνα ιμάμη που προσεύχεται μπροστά σε έναν υπαρκτό ομαδικό τάφο: των μεταναστών που έχασαν τη ζωή τους στο ποταμό Έβρο, προσπαθώντας να περάσουν από τη Τουρκία στην Ελλάδα, ναι αυτή η σκηνή πλημμυρίζει την σκέψη μου, γιατί; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι να πω. Ίσως δεν μ’ αφήνει να εκφραστώ αυτή η αίσθηση της αηδίας που νοιώθω στο στόμα όταν διαβάζω ή ακούω ειδήσεις.
Ευτυχώς για μένα – πιστεύω και πολλοί άλλοι- έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτοί που υπογράφουν, υλοποιούν, οργανώνουν και διαφημίζουν νομοσχέδια, συγχρόνως σκάβουν κι έναν ομαδικό τάφο...
Έναν ομαδικό τάφο για να ρίξουν όλους εμάς που δεν έχουμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με κανέναν...
Όλους εμάς που δεν πριμοδοτήσαμε, δεν καλύψαμε και δεν ανεχτήκαμε τους νεοναζί, που δεν διαπομπεύσαμε συλληφθέντες και οροθετικές... 
Όλους εμάς που δεν πιστεύουμε ότι τα όπλα των μπάτσων εκπυρσοκροτούν από μόνα τους.
Όλους εμάς που δεν αισθανόμαστε ανώτεροι απέναντι στον μελαμψό.... 
Όλους εμάς που είπαμε «όπα ως εδώ!!!! ανάπτυξη δεν έρχεται όταν μετράμε ανέργους, αυτοκτονίες, λιποθυμίες από πείνα»...

Πιάσαμε πάτο σήμερα; Όχι, βέβαια. Στον πάτο ήμαστε πολλά χρόνια και κολυμπούσαμε στο βούρκο, στα λύματα. 
Στα χρόνια του μνημονίου τους, τους τελείωσε η λάσπη. Θέλουν και άλλα πτώματα.
Όπως είχε πει και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν “κανείς δεν θα είναι ασφαλής, ούτε οι νεκροί”.