Περί του «ταμπού της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων»

Άρθρο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Νίκου Βούτση, στην «Εποχή της Κυριακής»

Αφού δεν κατορθώσαμε ως Αριστερά να μεταπείσουμε θετικά την πλειοψηφία της κοινής γνώμης και να την κινητοποιήσουμε ώστε να αποτρέψει την εγκληματική απόφαση για την απόλυση, σε πρώτη δόση 15.000 δημοσίων υπαλλήλων, είμαστε υποχρεωμένοι τουλάχιστον να ενθαρρύνουμε έναν δημόσιο διάλογο γι’ αυτό το κρίσιμο ζήτημα που έχει πολλές σημαντικές ακόμα και ιδεολογικές διαστάσεις. Έτσι κι αλλιώς αυτή η συζήτηση μπορεί να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά τόσο του συνδικαλιστικού κινήματος όσο και της κοινωνίας, έτσι ώστε να υπάρξουν και νικηφόρες μάχες σε αυτές που θα υπάρξουν το επόμενο διάστημα με επίκεντρο μαζικές και ατομικές προσφυγές στη δικαιοσύνη και με τελικό στόχο την ανατροπή αυτής της άθλιας απόφασης.

1.Ο κ. Τόμσεν γέλαγε την επόμενη της συμφωνίας στον Economist, πολλοί λένε για πρώτη φορά. Ο ίδιος και η υπόλοιπη τρόικα εξωτερικού είχε μόλις κλείσει το πακέτο αυτής της φάσης για τις δύο μικρές δόσεις δανείου της περιόδου, χωρίς να θέσει θέμα για την ενεργοποίηση της αυτόματης ρήτρας για την αναπλήρωση της απώλειας εσόδων του α’ τριμήνου, άλλωστε όλοι ξέρουν ότι ο λογαριασμός που θα προϋποθέτει νέα μέτρα θα έρθει τον Ιούνιο. Η χαρά του κ. Τόμσεν οφειλόταν στο ότι «επιτέλους έσπασε το ταμπού της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα». Η καταστρατήγηση του Συντάγματος και με τυπικούς πλέον όρους είναι δεδομένη και μάλιστα με συναίνεση της θεωρούμενης ως αριστερής συνιστώσας της κυβέρνησης της συνευθύνης που στέλεχός της ηγείται και του αρμοδίου Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

2.Στη νέα αφήγηση ακροδεξιάς έμπνευσης που αφορά ρητά τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης και που επί της ουσίας παραπέμπει σε διχαστικά μετεμφυλιακά διλήμματα υπήρξε κεντρικό σημείο αναφοράς και προπαγάνδας με επίταση στην τριετία της κρίσης το ζήτημα της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Όλη η παρα-φιλολογία περί ευέλικτου, σύγχρονου, επιτελικού, στρατηγικού κράτους με καρδιά ένα «μικρό» δημόσιο τομέα. Στην υπηρεσία αυτής της προπαγάνδας τέθηκε όλο το μηντιακό μπλοκ με ψεύτικα στοιχεία για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, που ύστερα διαψεύστηκαν από τις απογραφές Ραγκούση και Μανιτάκη, τέθηκε επίσης όλος ο άθλιος μηχανισμός παραπληροφόρησης με στόχο τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη σύγκρουση ιδιωτικού-δημόσιου τομέα, τέθηκε εν τέλει σε εφαρμογή με όχημα τα περί «κινητικότητας» στο δημόσιο η νομοθετική στοχοποίηση των «επιόρκων» δημοσίων υπαλλήλων.

3.Την ίδια ώρα στρατιές μετακλητών συμβούλων που ακολουθούν υπουργούς, υφυπουργούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων εκτός της δημοσιοϋπαλληλικής πυραμίδας καταπιέζουν κυριολεκτικά και απαξιώνουν λειτουργικά τη μεγίστη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Ακόμα και ιδιαίτερο συντονιστικό όργανο της κυβερνητικής πολιτικής ιδρύθηκε με 70 νέους υπαλλήλους και με κόστος 1 εκ. ευρώ το χρόνο για τον συντονισμό των υπουργείων και του κυβερνητικού έργου. Άρα όλα τα επιχειρήματα περί εξοικονόμησης δημόσιων πόρων έχουν καταστρατηγηθεί βάναυσα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν δοθεί ως βορά στις ιδεοληπτικές επιθετικές διαθέσεις των πρωταγωνιστών των δελτίων των οκτώ των μήντια ως οιονεί ύποπτοι για διαφθορά ενώ επί της ουσίας έχουν τεθεί χωρίς καμία ασυλία πλέον στο στόχαστρο κοινών εκβιαστών που όταν δεν ικανοποιείται το κατά τεκμήριο παράνομο αίτημά τους τους καταγγέλλουν και τους οδηγούν στον προθάλαμο της διαθεσιμότητας, της ηθικής καταρράκωσης και της πολύ πιθανής πλέον απόλυσής τους.

4.Τα ψέματα και η υποκρισία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη για την υποστήριξη της στρατηγικής των ντόπιων και διεθνών νέο-φιλελεύθερων δυνάμεων για την ουσιαστική διάλυση του δημόσιου τομέα, επειδή –εκτός των άλλων- πλέον δεν προσφέρεται για την εξυπηρέτηση του πελατειακού (τους) συστήματος. Έτσι αναφέρονται σε 15.000 νέες προσλήψεις που θα αναπληρώσουν δήθεν τους 15.000 απολυμένους ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι με δεδομένη τη συνταξιοδότηση περισσότερων από 100.000 υπαλλήλων την προσεχή τριετία αυτό είναι το ποσοστό που οι δικές τους μνημονιακές δεσμεύσεις είχαν συνομολογήσει ως ελάχιστη αναπλήρωση για το πλήθος των κενών οργανικών θέσεων που έτσι κι αλλιώς θα εδημιουργούντο. Δίπλα στα σημερινά Υπουργεία της κυβέρνησης αναπτύσσονται διαχρονικά και τώρα πλέον θα είναι ο κανόνας, ως σαπρόφυτα, υπηρεσίες, εταιρίες, ΜΚΟ και άλλες δραστηριότητες, με πληθώρα εργαζομένων εκτός δημοσίου και με σαφείς κερδοσκοπικούς σκοπούς, που παίρνουν και θα παίρνουν τα λεγόμενα «φιλέτα» των επιτελικών, γνωμοδοτικών αλλά και επιχειρησιακών αρμοδιοτήτων της δημόσιας διοίκησης.

5.Στην ίδια κατεύθυνση, δηλαδή σε αυτή της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας διοίκησης, συντείνει η εφαρμογή της στρατηγικής των καταργήσεων «άχρηστων» δεκάδων ή και εκατοντάδων από τους 1.500 περίπου φορείς του δημοσίου. Πολύ διδακτική προς τούτο υπήρξε η σχετική συζήτηση στη Βουλή προ τριμήνου για τους 70 πρώτους τέτοιους οργανισμούς, όπου καταδείχθηκε η απόλυτη χρησιμότητα και αναγκαιότητα της μεγάλης πλειοψηφίας εξ’ αυτών που αφορούν σε κοινωνικές υποδομές, σε ερευνητικά κέντρα, σε περιβαλλοντικές, περιφερειακές δομές και σε πολλά άλλα. Είναι σε γνώση των κυβερνώντων της τρόικας εσωτερικού αυτή η κατάσταση και αυτή η πραγματικότητα. Παρόλα αυτά ποτέ δεν διέψευσαν τους αχρείους -συνεργάτες τους επί της ουσίας- των μήντια που καθημερινά πυροβολούν μια κοινωνία που έχει υποστεί ήδη τα πάνδεινα με την προπαγάνδα για εκατοντάδες άχρηστους οργανισμούς και για χιλιάδες άχρηστους υπαλλήλους.

Ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» κατατίθενται από μηνών τα στοιχεία των επιμελητηρίων για το πώς ο ιδιωτικός τομέας και το εμπόριο υποφέρουν κατ’ αναλογία πολλαπλάσια μετά τις δραματικές μειώσεις εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου τομέα και των συνταξιούχων, που υπήρξαν τα πρώτα θύματα των μνημονιακών περιοριστικών πολιτικών. Ακόμη λιγότερο ακούγονται οι φωνές που χτυπάνε την καμπάνα εδώ και καιρό για την πολλαπλάσια αρνητική επίδραση που έχει στην κοινωνία μας η μείωση του προσωπικού στην παιδεία, την υγεία, τις κοινωνικές δομές για τους αδύναμους, στις δομές αλληλεγγύης των δήμων.

Με αυτήν την έννοια η μάχη την οποία θα δώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αλλά την οποία είμαστε υποχρεωμένοι κι εμείς να εμπνεύσουμε και να ενθαρρύνουμε, για να σταματήσει το πογκρόμ των απολύσεων στο δημόσιο τομέα εγγράφεται ως σημαντική προτεραιότητα στον συνολικό αντιμνημονιακό αγώνα και έχει ένα καθαρό αντι-νεοφιλελεύθερο πρόσημο. Έχει όμως και ένα ισχυρό ιδεολογικό πρόσημο γιατί η μάχη εναντίον του μνημονίου είναι και αγώνας εναντίον της ακροδεξιάς αφήγησης που αξιοποιεί την κρίση πολλαπλά για να ορθώσει επιπλέον εμπόδια στην ανάγκη για αριστερή διακυβέρνηση του τόπου.