ΔΡΑΓΑΖΑΝΗΣ...

Toυ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Παρακολουθώντας από κάποια επικοινωνιακή απόσταση τα πράγματα, είναι εύκολο να διακρίνεις ότι, εκτός φυσικά του Αλέξη Τσίπρα. υπάρχουν δυο πρόσωπα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία έλκουν δημοσιογράφους, δημοσιολόγους, αναλυτές, συνομωσιολόγους -ενίοτε και εμβριθείς αερολόγους: Ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Ο πρώτος επαινείται και καταγγέλλεται -μαζί και ταυτοχρόνως- ως αυτουργός και θιασώτης κάποιας δεξιάς στροφής του κόμματος. Ως προσγειωμένος στη σκληρή πραγματικότητα των δυσμενών συσχετισμών. Ως μαθητής όχι μόνο του Μαρξ, αλλά και του London School of Economics. Και τελικώς ως ρεαλιστής -λεξούλα που ανάλογα με το ποιος τη χρησιμοποιεί μπορεί να συνεπάγεται από βραβείο της ακαδημίας Αθηνών μέχρι μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση.

Ο δεύτερος επαινείται και καταγγέλλεται -επίσης μαζί και ταυτοχρόνως- ως πρωταγωνιστής και θιασώτης της προσπάθειας για μια ακόμα αριστερή στροφή του κόμματος. Ως οραματιστής μεγάλων ανατροπών που θα υπερβούν συσχετισμούς, δισταγμούς και στερεότυπα. Ως μαθητής όχι μόνο του Μαρξ αλλά και του Λένιν. Και τελικώς ως ο σκληρός του ΣΥΡΙΖΑ -λεξούλα που μπορεί να συνεπάγεται από χειροκροτήματα μέχρι κατηγορίες για υπέρβαση των εσκαμμένων και δημιουργία αριστερών άλλοθι.

Τούτων δοθέντων το συνηθισμένο είναι να αναζητούνται οι διαφορές τους. Εξάλλου, πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά -είναι φανερό ότι εκπροσωπούν δυο διαφορετικές σχολές σκέψης σε μια αριστερά που ευλόγως την προβληματίζει η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας. Εκείνο ωστόσο που αγνοείται, εσκεμμένα από αντιπάλους, αλλά συχνά καλή τη πίστει και από φίλιες δυνάμεις, είναι τα κοινά σημεία τους. Στα οποία αξίζει να δίνουν σημασία οι καλόπιστοι -για τους κακόπιστους ότι κι αν πεις θα χάσεις τα λόγια σου.

Παρακολουθώντας λοιπόν από κάποια επικοινωνιακή απόσταση τα πράγματα, είναι εύκολο -αν το θέλεις βέβαια- να διακρίνεις την ενωτική τους αυτοσυγκράτηση. Το γεγονός ότι ξεκινούν από την ίδια βάση -την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός επίσης ότι έχουν την εμπειρία και την απόφαση να μην αποκλίνουν από το διακηρυγμένο στόχο -την κυβέρνηση της αριστεράς. Το γεγονός τέλος ότι στηρίζουν τις αποφάσεις χωρίς δηλώσεις μετανοίας για τις ιδιαίτερες απόψεις τους.

Είναι δηλαδή όχι απλώς ενωμένοι αλλά αχώριστοι στις διαφορές τους -Σιαμαίοι. Κάτι σαν... Δραγαζάνης! Και δεν αναφερόμαστε εδώ σε δυο πρόσωπα, αλλά σε μια λογική που η αριστερά χρειάζεται όσο τίποτε άλλο...

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013