ΑΣ (ΞΑΝΑ) ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΓΑ

 ένα κείμενο με προσωπικές απόψεις

του ΑΝΤΡΕΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τίποτα δεν είναι σαν χτες.

Μέχρι σήμερα, οι 1.700.000 άνεργοι ήταν για όλους μας μια εικόνα, ένας στατιστικός αριθμός, μια έστω συμπάθεια...Α, τους καυμένους! Ίσως για κάποιους από μας, στο ένα εφτακόσια να ήταν και ένας σύζυγος, δυο παιδιά, φίλοι ή αδέρφια μας...

Πριν από δυο χρόνια έφυγαν ταξίδι για το πουθενά εβδομήντα δικά μας παιδιά. Δε θυμάμαι, οι περισσότεροι από μας, να βγήκαμε στο δρόμο ούτε για να τους αποχαιρετίσουμε…Εντάξει μωρέ, νέοι άνθρωποι είναι, στο κάτω-κάτω κάτι θα βρεθεί.  Είναι όλοι ακόμα στο δρόμο... Όλοι τους!

Πριν 20 χρόνια, κάποιοι άλλοι πήραν την άγουσα γιατί κρίθηκαν (από ποιους) υπεράριθμοι. Στην πραγματικότητα είχε αλλάξει η κυβέρνηση…

Έχει δοκιμαστεί αυτή η υπηρεσία από το φόβο και τις απολύσεις.

Θάπρεπε νάμαστε πιο ευαίσθητοι.

Αμ δε!

«Εμείς απολυθήκαμε τουλάχιστον μια φορά, η σειρά σας τώρα». Σαν νάναι το «κρυφτούλι» - η σειρά σου: τα φυλάς εσύ!

«Εσείς μιλάτε…που γυρίσατε με δώρο 10 χρόνια προϋπηρεσία. Εσείς οι παράνομοι!» Αν έγινε η ΓΓΑ χώρος παρανομίας, πώς να μην παίξει ο Παναγιωτόπουλος κι ο Ανδριανός το ρόλο του Σερίφη….

«Είστε πολλοί εσείς οι ΔΕ, οι  ΠΕ δεν πρέπει να φύγουν…»

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που οι απολύσεις είναι πια προ των πυλών.

Η στιγμή που και για μας, ο αριθμός 1.700.000 δεν είναι μια οδυνηρή μνημονιακή επίπτωση, αλλά μια πραγματικότητα, ένα γεγονός.

Ένα γεγονός μάλιστα, που αξιοποιείται από τη συγκυβέρνηση και για άσκηση χυδαίας κομματικής πολιτικής. Από αυτή την κατηγορία θα φύγουν,  κι όχι από την άλλη…Οι πράσινοι και οι βένετοι:

Κούνια που τους κούναγε βέβαια, γιατί εκτός της χυδαιότητας, ξεχνούν πως δεν έχουν πια την κομματική ιδιοκτησία κανενός.

Το αύριο δεν θα γραφτεί με τους όρους του χτες…

Ήταν αυτά που βιώνουμε μια ξαφνική κεραμίδα;

Είναι σοφή η παροιμία πως η φτώχεια φέρνει γκρίνια.

Όπως σοφό είναι και το λεχθέν, ότι η ήττα είναι ορφανή ενώ η νίκη έχει πολλούς πατεράδες.

Είμαστε στο παραπέντε των πρώτων απολύσεων στην Γραμματεία Αθλητισμού. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο τα φανταζόμαστε μερικοί.

Όχι μόνο, επειδή απ΄ ότι φαίνεται, θα επακολουθήσει και δεύτερο κύμα…

Όχι μόνο επειδή ακολουθήθηκε από τους υπουργούς μια χυδαία τακτική διαχωρισμού των προς διαθεσιμότητα εργαζομένων…

Όχι μόνο, επειδή ο αυθαίρετος αριθμός που δόθηκε (38 ή 43) πιθανά να αναθεωρηθεί άνωθεν,  και έτσι να τον δούμε αυξημένο όταν βγει η υπουργική απόφαση. (Αυτό ας το κρατήσουμε στα υπ΄όψη…) Εδώ θα διερωτηθεί κάποιος, έχεις κάποιες πληροφορίες; Όχι βέβαια. Αλλά αλλοίμονο αν ο συνδικαλισμός, η πολιτική, οι εργαζόμενοι ή έστω και ο κάθε εργαζόμενος κατά μόνας θα πρέπει, προκειμένου να καθορίσει την άμυνά του, να βασίζεται μόνο σε πληροφορίες και να μη βάζει το «φτωχό» μυαλό του να κοιτάζει το χτες, να εκτιμά το σήμερα και να προβλέπει το αύριο.

Η σημερινή κατάσταση είναι προδιαγεγραμμένη από μήνες, ή χρόνια καλλίτερα…
Από τον Μάρτη του ΄12 τουλάχιστον (Ρέππας-Μπιτσαξής). Εντάθηκε από το Γενάρη του 13 επί Ιωαννίδη με τα πρώτα σχέδια οργανισμών. Για να ακριβολογούμε: Ό,τι εμφανίζεται σήμερα ως οργανισμός, είναι κατά 95% ίδιο με τα τότε προσχέδια.

Κανείς δεν δικαιούται να πει πως εξεπλάγη, πως η σημερινή κατάσταση έπεσε «ως κεραυνός εν αιθρία». Λέει ψέμματα.  Ή προσπαθεί να αποσείσει τις όποιες δικές του ευθύνες και να τις επιρρίψει αλλού…

Και επειδή τώρα, την ώρα της δέουσας μάχης, δεν είναι σκόπιμο να καταμετρώνται και να καταλογίζονται ευθύνες, μόνο δυο λόγια για να τελειώνουμε:

Όσο είναι ευνόητο πως την πρώτη ευθύνη για τις χαλαρές ή ανύπαρκτες αντιδράσεις τις έχουν τα συνδικαλιστικά όργανα, άλλο τόσο ευνόητο είναι ότι και όλοι εμείς, οι (λεγόμενοι) απλοί εργαζόμενοι, αδιαφορήσαμε, ενώ είμαστε ενημερωμένοι (ναι είμαστε), δεν πιέσαμε όσο έπρεπε, και αρκεστήκαμε στην καταστροφική τακτική της ανάθεσης σε «κάποιους».

Ας θυμηθούμε λοιπόν

Είναι χρήσιμο να φέρουμε στη μνήμη μας μερικά μόνο γεγονότα, γιατί είναι αρκετά κρίσιμες οι στιγμές ώστε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

1.      Εδώ και μήνες υπήρξαν δεκάδες (ναι δεκάδες) παρεμβάσεις από την Αυτόνομη Παρέμβαση στη ΓΓΑ, για το τι συμβαίνει, για το τι πρόκειται να συμβεί (συρρικνώσεις υπηρεσιών, επικείμενες απολύσεις, οργανισμοί κλπ). Παρεμβάσεις είτε με γραπτές ανακοινώσεις, είτε με αρθρογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ομιλίες στις Γενικές Συνελεύσεις, στο Διοικητικό Συμβούλιο. Κεντρικός άξονας; Έρχονται απολύσεις. Δεν πρέπει να συζητάμε βελτιωτικές προτάσεις στους οργανισμούς. Δεν πρόκειται περί δημιουργίας νέων οργανισμών, ώστε να καταθέσουμε κάποιες απόψεις.Πρόκειται περί «οργανισμών» - μηχανισμών απολύσεων.

2.      Οι θέσεις-απόψεις μας υπήρξαν μειοψηφία στα όργανα του συλλόγου. Συχνά αντιμετωπίστηκαν με σκωπτικότητα ακόμα και από κάποιους εργαζόμενους ή και συνδικαλιστές: Αυτοί (του ΣΥΡΙΖΑ) διψάνε για απολύσεις, ώστε να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.

3.      Οι απόψεις-θέσεις μας δεν ήταν απότοκα κάποιας ιδιαίτερης «ευφυίας» ή μαντικής προδιάθεσης. Τα όσα λέγαμε ήσαν καταγεγραμμένα στα μνημόνια, και επιβεβαιώνονταν από τη δομή των «νέων οργανισμών».

4.      Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την υπόγεια τακτική συνδικαλιστών (πχ ΔΑΚΕ) που έσπερναν ένα απαράδεκτο εφησυχασμό (μη φοβάστε ο υπουργός μας δε θα απολύσεις κανέναν), αλλά και την έναρξη της αναβίωσης μιας παλιάς αντίθεσης 252-176. Κράμερ εναντίον Κράμερ. Με πολλές παρεμβάσεις μας αυτές τις συμπεριφορές τις αναδείξαμε, εξηγήσαμε που θα οδηγούσαν, τις καταγγείλαμε. Ποιοι εκπλήσσονται λοιπόν σ'ημερα;

5.      Συμμετέχοντας στο Διοικητικό Συμβούλιο, όντας ισχνή μειοψηφία (2 στους 9) επιχειρήσαμε να προσανατολίσουμε την δράση του ΔΣ σε σωστή –κατά την άποψή μας- κατεύθυνση. Εντοπίσαμε σημεία αδράνειας ή λανθασμένης τακτικής. Δεν τα καταφέραμε. Είναι γνωστό άλλωστε πως βασικό στοιχείο σε οποιοδήποτε συλλογικό όργανο είναι οι συσχετισμοί. Στις τελευταίες εκλογές μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους 70 εργαζόμενοι στους 510. Με τη δράση μας, την πιθανή ανεπάρκειά μας, την κόπωσή μας κάποιες φορές, φροντίσαμε όμως να δουλέψουμε και για τους 510 εργαζόμενους.

6.      Στην κρίσιμη τελευταία φάση προσπαθήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις να στρατευτούμε μαζί με το ΔΣ, εκτιμώντας πως σε γενικές γραμμές βρισκόταν σε σωστή κατεύθυνση η τακτική του (ούτε μια απόλυση).

Έτσι λοιπόν θα προχωρήσουμε;

Κάτω από το φόβο, την πίκρα, την δικαιολογημένη οργή υπάρχει ένας κίνδυνος: Οι διασπαστικές πολιτικές της ηγεσίας, αντί να μας δυναμώσουν και να προφυλάξουμε το «ενιαίο» των ενεργειών μας, να μας οδηγήσουν σε μια περαιτέρω διάσπαση χειρότερη και πιο βολική για τους «επάνω». Να νομίζουμε δηλαδή πως εργαζόμαστε για το δίκιο μας, ενώ στην ουσία να απεργαζόμαστε την καταστροφή μας.

 Νέοι "ηγέτες" προαλείφονται για να επενδύσουν στον πανικό,

Γιατί στ΄ αλήθεια τι νόημα έχουν σε αυτή τη φάση συσπειρώσεις μικρών ομάδων με αντιπαραθετικά χαρακτηριστικά και τάχα αγωνιστικούς προσανατολισμούς;

Τι αποτέλεσμα μπορεί να έχουν αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που εντελώς άσκεπτα, ανώφελα και επιζήμια προτρέπουν τον καθένα να «κοιτάξει την πάρτη του» και να «πάρουμε στο λαιμό μας και όλους τους παράνομους». Υπάρχουν παράνομοι στη Γραμματεία αγαπητοί φίλοι που σπεύδετε να κάνετε «κτυπήματα-like» στην κάθε νευρική ανοησία;

Τι νόημα έχουν αυτή τη στιγμή, γενικεύσεις και ανώνυμα κτυπήματα κάτω από τη μέση για «ψευτοαριστερούς», για «όλους που είναι τα ίδια», για διαφορετικά συμφέροντα τάχα, των ΔΕ, των ΠΕ και πάει λέγοντας;…

Τι νόημα έχουν ξεχωριστές παρεμβάσεις 40 ατόμων της τάδε κατηγορίας, 30 της άλλης…Απολύονται και μόνιμοι ΔΕ, και κλητήρες και καθαρίστριες…Δεν θα πρέπει όλοι μαζί να το παλέψουμε, μαζί και μ΄αυτούς που αύριο έρχεται η σειρά μας; Προβάλλοντας βέβαια και οπωσδήποτε και την αισχρή αδικία της σκόπιμης και επιλεκτικής κατηγοριοποίησης των εργαζομένων.

Τι νόημα έχει η εγκατάσταση μιας καινούριας μονταζιέρας στην Υπηρεσία, που λειτουργώντας ως χαλκείο, διαστρέφει ό, τι ειπώθηκε με τον υπουργό, διαδίδοντας πως ο υπουργός είπε πως με το σύλλογο τα κανόνισε κλπ. Πράγματα που βέβαια δεν ειπώθηκαν ποτέ…

Ότι το ΔΣ τάχα γνώριζε για την επιλογή της ΔΕ κατηγορίας διοικητικού και το αποσιωπούσε. Μα και βέβαια γνώριζε, πως κάτι τέτοιο σχεδιαζόταν και το κατάγγειλε και στις 5 συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία, και στις συγκεντρώσεις με τους εργαζομένους…

Κλπ…κλπ…

Αλλά;

Λοιπόν, ας τελειώνουμε μ΄αυτά:
Ας κοιτάξουμε μπροστά!

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να πει ότι δεν γνώριζε, ότι δεν ήταν ενημερωμένος.

Κανείς δεν επιτρέπεται να φορτώνει στις δύσκολες στιγμές την μέχρι σήμερα αδράνειά του σε άλλους.

Κανείς δεν μπορεί να μετασχηματίζει την δικαιολογημένη του οργή για τις απολύσεις και για τον ρουσφετολογικό τρόπο που επελέγη,  σε ένα νέο-άλλου είδους διχασμό.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι η πολιτική που εφαρμόζεται στη ΓΓΑ, εφαρμόζεται και σε άλλες υπηρεσίες και υπουργεία. Άρα ο αγώνας μας θα πρέπει να είναι κοινός.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι η πολιτική των απολύσεων είναι μια μόνο πλευρά της πολύπλευρης μνημονιακής πολιτικής, έχοντας άλλες πλευρές τη λιτότητα, τη φοροεπιδρομή, τις κατασχέσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την ανεργία, την καταρράκωση της υγείας, της παιδείας κλπ. Άρα και πάλι ο αγώνας μας πρέπει να είναι κοινός: Ανατροπή αυτής της πολιτικής και αυτής της κυβέρνησης. 

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι όποιος διακηρύσσει ότι αυτή η πολιτική (των απολύσεων) παίρνει μερεμέτισμα, και μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα με επισκεψούλες στους υπουργούς, είτε της Α. Παπανδρέου 37, είτε της Μπουμπουλίνας, ή πλανάται πλάνην οικτρά, ή προσφέρει άθελα (ή και ηθελημένα) επικίνδυνες και κακές υπηρεσίες. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τις επισκέψεις, αλλά μόνο ως διευκρινιστικές ή έστω ως αποκαλυπτικές του εμπαιγμού. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει πως (για παράδειγμα) ο Παναγιωτόπουλος δεν γνωρίζει  τι γίνεται, και πάμε να τον μεταπείσουμε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι ο αγώνας πρέπει να είναι ένας: ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ, με σύγχρονη ανάδειξη και καταδίκη της αισχρής πολιτικής των διαιρέσεων, του ρουσφετιού και της διάσπασης. Με παράλληλη καταδίκη και απομόνωση όλων, όσων (ελάχιστων) την υποθάλπουν. Και θα πρόσθετα, όλων όσων εκατέρωθεν (έστω και με διαφορετικούς τρόπους) την υποθάλπουν.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πως ο καιρός της (αναγκαστικής) θερινής ραστώνης παρήλθε. Πως οι διερευνητικές επαφές ολοκληρώθηκαν. Πως το καζάνι αρχίζει να βράζει γύρω μας. Από αύριο, η Δευτέρα, θα πρέπει να είναι μια νέα Δευτέρα. Οι εργαζόμενοι της ΓΓΑ θα πρέπει πλέον, μέσα από σύντομο, συντεταγμένο και εξαντλητικό διάλογο μεταξύ τους να ξεκινήσουν. Ας «κλείσουμε» εμείς τη ΓΓΑ, πριν μας την κλείσει η Τρόικα και η συγκυβέρνηση. Ας ξεκινήσουμε, και σιγά-σιγά να συναντηθούμε και με τους άλλους εργαζόμενους του Υπουργείου Πολιτισμού, των άλλων Υπουργείων, της Υγείας, της Παιδείας. Τις μορφές θα τις βρούμε. Τους τρόπους θα τους βρούμε. Κι ας κάνουμε και κανά λάθος.

Με μια μόνο προυπόθεση:

Σε ό, τι αποφασίσουμε, πάμε όλοι μαζί. 
Όχι σε απόψεις που λένε, αφού δεν πέρασε η δική μου άποψη εγώ δεν συμμετέχω. 
Όχι στις απόψεις που επιζητούν τον αυτοπαροπλισμό με αιτιολογία πληγές του παρελθόντος. 
Όχι στο συχνά εμφανιζόμενο φαινόμενο που θέλει τον περισσότερο σαματά να τον κάνουν αυτοί που πάντα υπήρξαν απόντες.