ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του ΝΙΚΟΥ ΧΡΥΣΑΦΗ*

Είναι ιδιαίτερα σημαντική η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει ως κίνημα στη χώρα μας, σχετικά με τον οριζόντιο συντονισμό δράσεων. Έτσι καταφέραμε στην προηγούμενη φάση να ανατρέψουμε συσχετισμούς στο εσωτερικό του σ.κ. αλλά και να αντικρούσουμε πλευρές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Προφανώς όχι με επάρκεια. Και όχι μόνο με υπαιτιότητα των «πουλημένων ηγεσιών» αλλά και εξαιτίας των ενδογενών, ίσως και δομικών ανεπαρκειών μας.

Εδώ και λίγους μήνες έχουμε εισέλθει σε νέα φάση, προφανώς πολύ πιο ακραία και επιθετική ως προς τη συμπεριφορά της, πολύ πιο ακραία και επιθετική ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο, και με το λαό μας κουρασμένο, εξουθενωμένο απογοητευμένο αλλά πιο έμπειρο και κυρίως πολύ πιο οργισμένο.

Ως σ.κ. πρέπει να ανταποκριθούμε στις νέες ανάγκες, πρέπει να είμαστε χρήσιμοι και αποτελεσματικοί, για να μην καταγραφούμε ως νεκρά υπολείμματα χαμένων ευκαιριών.

Θα είμαστε χρήσιμοι και αποτελεσματικοί αν καταφέρουμε να μετατρέψουμε τον αμυντικό αγώνα των τελευταίων ετών σε πολιτικό αγώνα. Οι σύλλογοί μας, οι συνδικαλιστικές μας οργανώσεις, πρέπει να πειστούν ότι δεν μπορούν να περιορίζονται πλέον μόνο στην προβολή συνδικαλιστικών αιτημάτων, αλλά οφείλουν, οφείλουμε να διεκδικούμε συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα. Αμυντικά ή αφηρημένα αιτήματα, αιτήματα εξαιρέσεων, ή αιτήματα που αναδεικνύουν τη σπουδαιότητα του αντικειμένου του φορέα ή της θέσης, φαντάζουν στην πολιτική εξουσία αστεία, αφού δεν την αμφισβητούν, συμβάλουν στον κατακερματισμό μας και προφανώς είναι ανέφικτα-μη υλοποιήσιμα κατ΄ αυτή την έννοια, αφού στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, παρά ακόμη και τη βούληση (έστω και με πελατειακούς όρους)ορισμένων υπουργών ή στελεχών της διοίκησης.

Ο καθένας κατανοεί ότι αυτοί έχουν ένα συνολικό σχεδιασμό και συνεπώς και ως εργαζόμενοι πρέπει να αντιπαραβάλουμε έναν άλλο, εξίσου συνολικό καθολικό πολιτικό σχεδιασμό που θα είναι και η απάντηση μας. Ένας τέτοιος σχεδιασμός καθολικός και συνολικός μπορεί να μας εμπνεύσει και να μας δώσει ελπίδα στην συγκυρία αυτή και φυσικά να μας οδηγήσει σε νικηφόρους αγώνες.

Ή θα μπούμε λοιπόν στη διαδικασία να προτείνουμε ένα συνολικό σχέδιο αντίκρουσης της κρίσης, σκιαγραφώντας τον κόσμο των σύγχρονων δυνατοτήτων μας, σε αντιπαράθεση με τον κόσμο της φτώχιας και της απελπισίας ή απλά θα συνεχίσουμε να δίνουμε μάχες άμυνας, μάχες με 24ωρες και ίσως και 48ωρες απεργίες ανα φεγγάρι, αποσπασματικές μάχες συμπαράστασης και αλληλεγγύης χωρίς αποτέλεσμα και αργά η γρήγορα θα δούμε μπροστά μας να εκτυλίσσονται τυφλές εξεγέρσεις που θα αιματοκυλίσουν το λαό μας.

Το σ.κ. είναι αυτό που σήμερα θα πρέπει  να μετατρέψει την ιδέα και το λόγο σε υλική δύναμη, σε δύναμη των εργαζομένων, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, αφού απέναντί μας έχουμε τα ιδεολογικά μέσα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου (ΜΜΕ κλπ) και δεδομένου ότι έχουμε απολέσει αυτή μας την ικανότητα και τα αντανακλαστικά.

Για να καταφέρουμε στη φάση αυτή να ανατρέψουμε την πολιτική αυτή δεν αρκούν ούτε οι διαπιστώσεις, ούτε βέβαια και ο συντονισμός κορυφών χωρίς βάση (που προφανώς βοήθησε σημαντικά στην προηγούμενη φάση) και πολύ δε περισσότερο η περιχαράκωση είτε αυτή είναι στο επίπεδο του κλάδου είτε είναι στο επίπεδο του πολιτικού - παραταξιακού σχεδίου.

Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα μπορεί και πρέπει να είναι ο μοχλός που θα επαναφέρει την πολιτική, θα ξαναδώσει στο λαό μας την συνολική εικόνα, θα ανακτήσει την ικανότητα του νου μας να γενικεύει, να βλέπει και να διακρίνει το σύνολο από το μέρος.

Χρέος όλων μας είναι το σταμάτημα της ανθρωπιστικής κρίσης και αυτό δεν μπορεί να γίνει με στρατηγούς, λοχαγούς και λοχίες χωρίς στρατό, αλλά απαιτείται η ενεργοποίηση κάθε εργαζόμενου χωριστά, κάθε ομάδας εργαζομένων χωριστά. Το κάθε σωματείο, ο κάθε σύλλογος οφείλει να ενεργοποιήσει-δραστηριοποιήσει ποιοτικά τα μέλη του. Η δραστηριοποίηση όλων μπορεί να γίνει μόνο αν πείσουμε τους εργαζόμενους ότι υπάρχει λύση, ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική που θα οδηγεί στην κατάργηση των μνημονίων (έστω και εκτός ευρώ), ότι είναι εφικτή μια πολιτική που θα οδηγεί στη διαγραφή του χρέους και στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική για την επανεθνικοποίηση -κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας (να τις ορίσουμε). Ότι μπορεί να υπάρξουν πολιτικές που θα υπερασπίζονται τη δημόσια περιουσία και τον πλούτο της χώρας μας. Ότι μπορεί να υπάρξουν πολιτικές για την παραγωγική ανασυγκρότησή της χώρας σε όφελος των εργαζομένων. Ότι εμείς ως εργαζόμενοι, ως συνδικαλιστικό κίνημα, μπορούμε να χαράξουμε και να συμβάλουμε σε πολιτικές για να υπάρξει εξορθολογισμός του δημοσίου με διεύρυνση των τομέων δραστηριοποίησής του προς όφελος των εργαζομένων και του λαού μας, αντί για τη συρρίκνωση του. Ότι οι εργαζόμενοι (υπο την προϋπόθεση ότι συλλογικά θα τεθούν οι όροι) μπορούν καλύτερα απ΄ τον κάθε τεχνοκράτη-υπάλληλο των τραπεζιτών και της ολιγαρχίας, να χαράξουν πολιτικές για την εξυγίανσή του δημόσιου τομέα αλλά και του ιδιωτικού (που στη χώρα μας αναπτύσσετε παρασιτικά, στις παρυφές του δημοσίου).

Ένα κίνημα ώριμο, που θα πηγάζει απ΄ τα κάτω, θα γνωρίζει που βρίσκεται και που θέλει να πάει, μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση που βιώνουμε ως λαός, μπορεί να δημιουργήσει το υπόβαθρο για να σταθούν με επάρκεια πολιτικές σε αυτή την κατεύθυνση. Διαφορετικά θα έχουμε ένα κίνημα που απλά θα συμβάλει (για μια ακόμη φορά) στην ανάδειξη και παγιοποίηση πολιτικών (εξ ανάθεσης) που θα συνεχίσουν τις πολιτικές της διαπραγμάτευσης του βαθμού της φτώχειας μας ανάλογα με τα κοινωνικά και ιστορικά προσδιορισμένα όριά μας και όχι ανάλογα με τις ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένες δυνατότητες .

Στην κατεύθυνση αυτή οφείλουμε (τουλάχιστον στο συνδικαλιστικό κίνημα) να αξιοποιήσουμε θετικά την εμπειρία των τριών τελευταίων δεκαετιών με έμφαση στην εμπειρία της τελευταίας τριετίας ώστε το φθινόπωρο να δοθεί η μάχη με όρους νίκης και όχι ήττας ή άμυνας. Η οργανωτική επάρκεια-ικανότητα του ΠΑΜΕ, η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ η ριζοσπαστικότατα του και η πολυμορφία στη δράση του, η ικανότητα στην ανάλυση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κοκ), και η παλαιότερη μαζικότητα –λαϊκότητα της ΠΑΣΚΕ, χωρίς τις γνωστές ενδοτικές, πελατειακές και νοσηρές πλευρές της συνδιακαλιστικής πολιτικής της, μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν δυναμικά ώστε από το συνδυασμό αυτών των χαρακτηριστικών (που είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών διεργασιών) να μας οδηγήσει σε νέες δυναμικές συνθέσεις, ικανές να πυροδοτήσουν και να στηρίξουν τις αλλαγές –ανακατατάξεις στο πολιτικό εποικοδόμημα προς όφελος των εργαζομένων.

*Πρόεδρος Δ.Σ. συλλόγου εργαζομένων Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου (περιοχή Βορείου Αιγαίου), Πρόεδρος Ν.Τ ΑΔΕΔΥ Λέσβου
ΤΡΙΤΗ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013